1973-2011
38 χρόνια μετά την εξέγερση της 17ης Νοέμβρη και κατά ένα «περίεργο» τρόπο το σκηνικό επαναλαμβάνεται.
Με αφορμή την (ελεγχόμενη ή όχι) πτώχευση του Ελληνικού κράτους και υπό το βάρος του επανακαθορισμού των όρων λειτουργίας της Ευρωπαϊκής & Παγκόσμιας κυριαρχίας, στην χώρα μας επανακαθορίζονται οι όροι του κοινωνικού συμβολαίου, (συμβιβασμού), βάσει του οποίου θα πορευθεί η χώρα για τις επόμενες δεκαετίες.
Μπροστά στα μάτια αλλά και τις οθόνες μας, παρατηρούμε τον ενταφιασμό της «παλαιάς πολιτικής τάξης» και την ανάδυση μιας καινούργιας. Όπως αντίστοιχα η Ένωση Κέντρου και η ΕΡΕ διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθην μετά το 1974, έτσι και σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πνέουν τα λοίσθια μπροστά στην ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν την «εθνική τραγωδία».
Το όλο σύστημα κοινωνικών συμμαχιών που χαρακτηρίστηκε από την ενίσχυση των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων, ωφελώντας μέσω της κυκλοφορίας του χρήματος και της συνεχούς κατανάλωσης το ντόπιο κεφάλαιο, απλά καταρρέει, μαζί και οι πολιτικοί και κοινωνικοί σχηματισμοί που το εξέφραζαν.
Η κατάρρευση δεν είναι απλή και αθόρυβη, αλλά συμπαρασύρει μαζί της όλα εκείνα τα όνειρα και τις ελπίδες, αυτών των στρωμάτων που νόμιζαν ότι κάποια στιγμή μπορούσαν να κάνουν το ελληνικό τους «όνειρο» πραγματικότητα: να γίνουν ένα μεγάλο ή μεσαίο αφεντικό, να βιώσουν την μεγάλη ζωή.
Η ανάπτυξη του ελληνικού κεφαλαίου βασίστηκε στην εκμετάλλευση της φτηνής εργατικής δύναμης, που συγκεντρώθηκε στα μεγάλα αστικά κέντρα μέσω της εσωτερικής μετανάστευσης, της προσφοράς ενός σημαντικού ποσοστού εξειδικευμένου προσωπικού (βλέπε σπουδαγμένου) και την αντίστοιχη ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα, του τομέα των υπηρεσιών (δημοσίου κ ιδιωτικού τομέα), του τουρισμού και των κατασκευών (οικοδομές, δημόσια έργα κ.α). Από τις αρχές του 90’ ένας καινούργιος παράγοντας ανοίγει νέες προοπτικές κερδοφορίας για το κεφάλαιο: οι μετανάστες. Μέσω της αθρόας εκμετάλλευσης τους, γίνεται δυνατή η άντληση ενός εξωφρενικού ποσοστού υπεραξίας, (κερδών), τέτοιο που προσφέρει στους κατόχους του (μικρό & μεγάλο κεφάλαιο), την δυνατότητα να επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους στα ρημαγμένα και δίχως σοβαρές κοινωνικές αντιστάσεις Βαλκάνια μεταφέροντας εκεί τις μπίζνες τους και να διαθέσουν το υπόλοιπο κεφάλαιο προς τοκογλυφία μέσω του τραπεζικού συστήματος και του δανεισμού. Η κατακόρυφη άνοδος της κατανάλωσης μέσω του δανεισμού και η επίπλαστη (για τους κυριαρχούμενους) ευημερία που αυτό επέφερε, οδήγησε στην περίφημη <>.
Φυσικά σε αυτό το πανηγυράκι της κατανάλωσης, το Κράτος, ως φυσικός σύμμαχος και προστάτης των κυρίαρχων, συμμετείχε καθοριστικά μοιράζοντας ρόλους, οφίτσια και μερίδια από την πίττα, ενώ αβάνταρε συνεχώς την συσσώρευση πλούτου μέσω των «ατελειών» του φορολογικού συστήματος. Τα διάφορα σκάνδαλα που εμφανίζονταν ανά τακτά χρoνικά διαστήματα αποτελούσαν είτε προϊόν ανταγωνισμού μεταξύ αντίπαλων φατριών του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου στην χώρα μας, είτε ήταν αποτέλεσμα της απίστευτης μπόχας και της τόσο εκτεταμένης Διαφθοράς που επικρατούσε, που απλά ήταν αδύνατον να καλυφθεί (π.χ. Ολυμπιάδα, Χρηματιστήριο, Βατοπαίδι, Ζήμενς, Κοσκωτάς κ.α.).
Όμως, όπως όλα τα ωραία πράγματα, έτσι και το παραμύθι στην χώρα μας είχε ένα τέλος και μάλιστα πολύ άσχημο.
Η αλλαγή των συσχετισμών σε διεθνές επίπεδο με την έντονη αύξηση των ανταγωνισμών μεταξύ κρατών και αστικών τάξεων, η ανεξέλεγκτη λειτουργία του κεφαλαίου, η ανάγκη κινητοποίησης μέσω της αγοραιοποίησης (ξεπουλήματος), ολοένα και μεγαλύτερων ποσοστών (στάσιμου ή μη υψηλής απόδοσης) κεφαλαίου, ακόμα και αυτών που αφορούν τομείς που χαρακτηρίζονται ως κοινωνικά αγαθά: νερό, ενέργεια, υγεία, παιδεία, ασφάλιση, δημόσιες μεταφορές, επέδρασαν καθοριστικά και στον ελληνικό χώρο.
Με αφορμή την παγκόσμια κρίση του 2008, η Ελληνική Φούσκα έσκασε. Οι τράπεζες έπαψαν να δανείζουν χρήμα, η κατανάλωση κατέρρευσε, τα δάνεια βάρεσαν κόκκινο, τα δημόσια έργα σταμάτησαν, το κράτος δεν μπορούσε να καλύψει την χασούρα. Το πανυγηράκι έλαβε τέλος.
Φυσικά, η αστική τάξη δεν υπήρχε περίπτωση να αναλάβει το κόστος της χασούρας και έτσι το μετέφερε όλο στα συνήθη κορόιδα. Ο λαός, αφού βούτηξε με τα μπούνια στη φανφάρα, την φιγούρα και τον ατομικισμό (παρταλισμό), αφού «γοητεύτηκε» από το κιτς, την γκλαμουριά και την δυνατότητα (κατά Αντυ Γουόρχωλ) για μερικά λεπτά διασημότητας, αφού η μεγάλη πλειοψηφία πούλησε την ψυχή της στο διάολο για μια θέση στον καταναλωτικό Παράδεισο, τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει το λογαριασμό.
Στο όνομα μιας ατομικής ευημερίας παραιτούμενος από κάθε μορφή αγώνα και διεκδίκηση, θαυμάζοντας το κάθε λογής κάθαρμα-λαμόγιο που επιδείκνυε τον κλεμμένο πλούτο του, αφήνοντας το κάθε αφεντικό να εκμεταλλεύεται σαν τα σκυλιά ένα σωρό μετανάστες, ρημάζοντας το περιβάλλον, ξεπουλώντας ακόμα και τον ήλιο και τον αέρα του, χλευάζοντας κάθε αντιστεκόμενο και ευνοώντας κάθε τυχοδιωκτικό ρατσιστικό κάθαρμα, ο λαός αυτής της χώρας τώρα ξεσπά με μούντζες, αγανάκτηση και μπόλικη πατριωτίλα σε αυτούς που ο ίδιος εξέθρεψε, τους πολιτικάντηδες.
Οι κυρίαρχοι, σαν καλοί εξουσιαστές, παίζοντας κυριολεκτικά θέατρο και γελοιοποιώντας του θεσμούς που οι ίδιοι έφτιαξαν, ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, διαλύουν και φτιάχνουν σαν LEGO Κόμματα και φορείς εξουσίας, αναδιανέμουν προς όφελός τους το χρήμα και το χρέος, κερδίζουν χρόνο καταργώντας δικαιώματα δεκαετιών και ετοιμάζοντας μας τον αναπτυξιακό τους «Παράδεισο». Στόχος τους είναι να διαμορφώσουν το νέο συμπαγές στρώμα Πιστών, πάνω στο οποίο θα στηρίξουν την νέα σχέση εκμετάλλευσης, ξαμολώντας τον κάθε κολαούζο (καθηγητή, καλλιτέχνη, οργανικό διανοούμενο, δημοσιογράφο κλπ) ουρλιάζοντας, φανφαρίζοντας και μαζεύοντας όποιο κορόιδο τσιμπήσει, έστω για μια στιγμή μέτρησης, για μια ψήφο! Στο νέο κυβερνητικό θίασο που δημιούργησαν, δεν είναι τυχαία η συμμετοχή του ακροδεξιού ΛΑΟΣ, εκπρόσωποι του οποίου υπουργοποιήθηκαν σε καθόλου αδιάφορα χαρτοφυλάκια, ενώ η στάση του ΚΚΕ και η επίθεση των ΚΝΑΤ σε διαδηλωτές στην γενική απεργία του Οκτωβρίου αποκαλύπτουν μέρος του μελλοντικού σκηνικού για το οποίο σίγουρα θα επανέλθουμε.
Ωστόσο, χιλιάδες λαού συμμετέχοντας σε πορείες, απεργίες και μαχητικές διαδηλώσεις, συγκρουόμενοι (οι πιο μαχητικοί) με τα ένστολα σκυλιά των κάθε λογής αφεντικών εκδήλωσε την αντίθεση του στην επίθεση που δέχεται. Αντιδράσεις κατά των χαρατσιών σε ΔΕΗ, διόδια και λοιπά τέλη, χτυπήματα κατά απεργοσπαστών και κινητοποιήσεις κατά του φασισμού σε γειτονιές και πλατείες συμπληρώνουν το σκηνικό της αντίστασης. Όμως δεν αρκεί αυτό.
Η κατάσταση δεν πρόκειται να ανατραπεί, όσο υπάρχει η πίστη σε ξεφτισμένους ιεραρχικούς θεσμούς και σε «ειδικούς της αντιπροσώπευσης», όσο περιμένουν κάποιοι επίγειους σωτήρες και «πατριωτικά» μέτωπα, όσο νομίζουν αρκετοί ότι μπορούν ακόμα να την βολέψουν μόνοι τους.
Αυτοί που στις «καλές εποχές» βρίσκονταν στις επάλξεις του αγώνα αντιστεκόμενοι απέναντι στην εξουσιαστική και ατομικιστική σαβούρα βρίσκονται ακόμα στον δρόμο. Αρκετοί άλλοι, βρήκαν το κουράγιο να ανακτήσουν την χαμένη τους αγωνιστικότητα και πήραν το δρόμο της φωτιάς, δεχόμενοι να υποστούν την αδυσώπητη καταστολή και τις θυσίες που δυστυχώς προϋποθέτει ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή, μαχόμενοι για την συλλογική και ατομική ελευθερία, την αυτό-οργάνωση, τη αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη, κατά του Κράτους και των λοιπών εξουσιαστικών καθαρμάτων.
Τον Νοέμβρη του 73, οι εξεγερμένοι στάθηκαν αγωνιζόμενοι απέναντι στη χούντα και τους μηχανισμούς του κράτους, γνωρίζοντας την αδυσώπητη καταστολή που θα ακολουθούσε. Κι όμως μια χούφτα άνθρωποι, απάντησαν στην συμβιβασμένη και φοβισμένη πλειοψηφία ότι μόνο ο δρόμος του αγώνα είναι ικανός να ανατρέψει τα πράγματα.
Όλοι αυτοί που έζησαν και αναγνωρίζουν την σαπίλα της καπιταλιστικής ευημερίας, ξέρουν σήμερα, πως μόνο με την αποδόμηση και την εξέγερση μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή. Το διακύβευμα σήμερα είναι ή υποταγμένοι ή ελεύθεροι, ή πρόβατα ή αυτόνομα άτομα, ή γρανάζια στις μηχανές τους ή το σφυρί που θα τις διαλύσει…………
‘Η ΑΥΤΟΙ ‘Η ΕΜΕΙΣ!
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ
Κάθε Τετάρτη στις 20:00 Τραπεζούντος και Αιόλου Απέναντι από το κτήριο του ΟΤΕ