ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ.Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;
Πλατείες, πάρκα, άλση θεωρούνται, κατά μία γενική ομολογία, ελεύθεροι χώροι. Είναι όμως όντως έτσι, ή μήπως η αλήθεια βρίσκεται κάπου παραπέρα;
Η έννοια των ελεύθερων χώρων είτε αυτοί λέγονται πλατείες, είτε λέγονται πάρκα, δάση, παραλίες, εγκαταλειμμένα κτίρια και οικόπεδα, είναι ότι είναι διαθέσιμοι σε όλους μας ανεξαιρέτως, χωρίς να θέτονται ζητήματα ιδιοκτησίας ή «κρατικής περιουσίας». Είναι χώροι που οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνούν και να ξεκουράζονται, να στοχάζονται, να αθλούνται, να διασκεδάζουν, να ερωτοτροπούν, μακριά από τους καθημερινούς εξοντωτικούς ρυθμούς που είναι αναγκασμένοι να υφίστανται ώστε να παράγουν όσο το δυνατόν περισσότερη υπεραξία. Πάνω από όλα όμως, δεν παύει να είναι εν δυνάμει χώροι ζύμωσης και δράσης, όπου οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν, να προβληματιστούν και να οργανωθούν με σκοπό την επίλυση προβλημάτων τους, της παρέας τους, της γειτονιάς τους και της κοινωνίας γενικότερα.
Δυστυχώς όμως η κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά είναι εντελώς διαφορετική. Χρόνια τώρα οι ελεύθεροι χώροι υποβαθμίζονται συστηματικά σε θεωρητικό και σε πρακτικό επίπεδο. Το κράτος και οι διάφορες εταιρίες θεάματος ή real estate, επιδίδονται σε μία πραγματική λεηλασία των χώρων μας και σε συνδυασμό με ένα ‘‘lifestyle’’ επίπεδου καρακατιναριού απαξιώνουν τους ελεύθερους χώρους θεωρώντας τους ως ‘‘ντεμοντέ’’, σκουπιδότοπους ή «ανεκμετάλλευτους», αβαντάροντας κάθε δραστηριότητα επί πληρωμή.
Και πως να μην συμβαίνει αυτό, όταν οι διεργασίες που συντελούνται σε κοινωνικό επίπεδο, επηρρεάζουν άμεσα και την δική μας καθημερινότητα. H διάλυση του κοινωνικού ιστού, η εξαθλίωση ολόκληρων κομματιών του πληθυσμού από μία καλπάζουσα αγοραιοποίηση, η αποξένωση και η περιθωριοποίηση υπό την κυριαρχία ενός ανένδοτου βιοπορισμού, συνοδεύουν όπως είναι φυσικό μία αντίστοιχη υποβάθμιση στους χώρους διαβίωσης, ιδιαίτερα των κατώτερων στρωμάτων.
Την «λύση» σε αυτή την πραγματικότητα, το καθεστώς, έρχεται να την δώσει με τα περίφημα προγράμματα «αναμόρφωσης», «επαναχαρτογράφησης», «ανάπλασης» ολόκληρων περιοχών. Αυτό μεταφράζεται σε εκδιώξεις κατοίκων από τις γειτονιές τους, με παράλληλη ερημοποίηση και γκετοποίηση τους, ώστε να είναι φθηνοί και πρόσφοροι για επενδύσεις σύμφωνα με την ‘‘ανάπτυξη’’ που επιδιώκουν. Όταν αυτό συμβεί, τότε είναι πολύ εύκολη η κατασκευή συναινέσεων και στημένων αντιδράσεων από έμμισθους κονδυλοφόρους καναλιών τύπου ΣΚΑΪ και φυλλάδες τύπου Γ-LIFO, με στόχο την επέμβαση του κράτους ή των εταιριών, προκειμένου «να σταματήσουν αυτή την κατάσταση».
Το σχέδιο όμως είναι στημένο και καλά οργανωμένο. Πολλές φορές, το κράτος πλασάρει ακόμα και πρέζα, κοιμίζοντας τα πιο δραστήρια κομμάτια του κοινωνικού ιστού και χρησιμοποιώντας τους ελεύθερους χώρους ως τόπο ενός ατελείωτου νταραβεριού. Έτσι, με περίσσια πονηριά αποτρέπει την πρόσβαση του κόσμου στους χώρους αυτούς, δαιμονοποιόντας το γεγονός ότι είναι ελεύθεροι και προτείνοντας ως λύση την παραχώρησή τους. Σαν αποτέλεσμα, οι ελεύθεροι χώροι παραχωρούνται σε εταιρείες για την διεξαγωγή διαφημιστικών εκδηλώσεων ή σε νοικοκυραίους – μαγαζάτορες που μέσω των τραπεζοκαθισμάτων, εκφράζουν την πρότασή τους για την ‘‘ανάπτυξη’’ του τόπου (δηλαδή για την δικιά τους τσέπη). Η απληστία τους όμως δεν έχει τελειωμό. Αφού έχουν χτίσει σχεδόν ότι διαθέσιμο χώρο υπήρχε μέχρι σήμερα, γεμίζοντας τις πόλεις οικοδομές και αδιαφορώντας για κάθε συνέπεια, συνεχίζουν την δράση τους με κίνητρο μια αχαλίνωτη κερδοσκοπία και εξαφανίζοντας τους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους για να φτιάξουν από χώρους στάθμευσης και δρόμους, μέχρι θεαματικά πάρκα και αυθαίρετους ναούς της κατανάλωσης (βλέπε Mall).
Σε μια προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι, διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις, (ΜΚΟ που μόνο ανεξάρτητες δεν είναι), κανάλια, δήμοι και διάφορα «φιλανθρωπικά» ιδρύματα διοργανώνουν δραστηριότητες και happenings, ουσιαστικά πανηγυράκια, που σκοπό έχουν να καλύψουν εντέχνως τα κακώς κείμενα, δίνοντας την ψευδαίσθηση πως οι χώροι υπάρχουν για εμάς και η εκμετάλευσή τους γίνεται για κοινωνικό σκοπό. Πρόκειται για κινήσεις εντυπωσιασμού που ως μοναδικό σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από το πραγματικό πρόβλημα. Βέβαια, μέσα στις προτάσεις που προτείνουν για ανάπτυξη, έντεχνα αποκρύπτουν το γεγονός ότι ουσιαστικά κοιτάνε μόνο το δικό τους κέρδος και δεν αναφέρουν πουθενά ότι οι προτάσεις τους συνεπάγονται ότι κάθε φορά που θα βγαίνεις από το σπίτι θα πρέπει να καταναλώσεις, στηρίζοντας ουσιαστικά τις δομές του καπιταλισμού, του υπαίτιου δηλαδή αυτής της άθλιας κατάστασης. Εννοείται βέβαια, ότι ουδεμία κριτική γίνεται σε αυτό που το καθεστώς ορίζει ως διασκέδαση, αυτή που με βάση το κυρίαρχο lifestyle, νομίζεις ότι διασκεδάζεις ή ότι είσαι ΚΑΠΟΙΟΣ επειδή μόνο και μόνο πλήρωσες μια περιουσία για να πιείς π.χ. ένα ποτό ή να δεις μία ταινία στο σινεμά, αυτή όπου όλη σου η ζωή είναι μία ανάλωση σε πράγματα ψεύτικα και πλαστικά για να είσαι ουσιαστικά κάτι δήθεν, μία πραγματική φούσκα.
Ο τρόμος και η απέχθεια που προκαλεί η εγκατάλειψη των ελεύθερων χώρων, αναβαθμίζουν αντίστοιχα στο μυαλό των ατόμων, τον ιδιωτικό και οικιακό χώρο. Για παράδειγμα, μέσα σε μια ζούγκλα ανασφάλειας, βρωμιάς και εγκατάλειψης, το σπίτι ή ο ιδιωτικός παιδότοπος αποτελούν «οάσεις» σιγουριάς και ηρεμίας. Έτσι, ο ρατσισμός, η ιδιώτευση, ο απομονωτισμός και η «αγιοποίηση» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αποτελούν μία «φυσική» διέξοδο για τα θιγόμενα άτομα ενώ οι περισσότεροι, αδυνατόντας να αγγίξουν το ίδιο το κράτος (λόγω φόβου), επιδίδονται σε μια παράλογη και αέναη προσπάθεια διαγωνισμού, στο ποιός θα πρωτο-χλευάσει και βανδαλίσει τον ελεύθερο χώρο.
Αυτή τη σάπια κατάσταση, εμείς, ως αναρχικοί, θεωρούμε ότι όλοι ως ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι, έχουμε την δυνατότητα να την μεταβάλλουμε, οικειοποιώντας τους χώρους αυτούς και μετατρέποντας τους σε χώρους δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες της εκάστοτε περιοχής.
Για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει να αναλάβουμε δράση ατομικά και συλλογικά στις γειτονιές μας, αφού πετάξουμε από το μυαλό μας κάθε έννοια αντιπροσώπευσης και ιεραρχίας. Να κάνουμε το πρώτο βήμα ώστε να γεμίσουν ξανά οι χώροι αυτοί από κόσμο ζωντανό, ακυρώνοντας τα σχέδια ανάθεσης τους σε άλλους και την προστασία τους από μπάτσους κάθε λογής. Πραγματοποιώντας ανοιχτές συνελεύσεις, συζητώντας, αποφασίζοντας και πράτοντας οι ίδιοι για τα κοινά, δημιουργούμε συνεχείς εστίες αντίστασης επιφέροντας ρήγματα στην κανονικότητα και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Οι αγώνες που δίνονται για ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορούν να ορίζονται από τους 4 τοίχους των σπιτιών μας.Επιβάλλεται να σπάσουμε τους διαχωρισμούς και τα εμπόδια που η κάθε εξουσία μας βάζει. Επιβάλλεται να συγκρουστούμε με κάθε λογής μικρά και μεγάλα αφεντικά που επιβουλεύονται την ίδια την ζωή μας και να ξεμπροστιάσουμε τους γελοίους κολαούζους τους που καθημερινά μας ζαλίζουν και μας συκοφαντούν, μέσα από τα ΜΜΕ.
Να αποδομήσουμε σε ολα τα επίπεδα την αθλιότητα που μας παρουσιάζουν ως καθημερινότητα.
Να χτίσουμε μια νέα καλύτερη κοινωνία παντού, σε κάθε γειτονιά, κάνοντας την εξέγερση απέναντι στην μιζέρια τους καθημερινή πράξη.
ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ, ΧΩΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Κεραμεικού
Λεωνίδου και Πλαταιών στην πλατεία κάθε Κυριακή στις 17:00