Η καπήλευση και η υπονόμευση των εργατικών αγώνων από το σταλινικό-φασιστικό συνονθύλευμα του κ.κ.ε. είναι μια πρακτική επαναλαμβανόμενη στον ρου της ιστορίας.
Από την Βάρκιζα , το Πολυτεχνείο του ’73 (Πανσπουδαστική Φύλλο 8 ) , τα γεγονότα στο Χημείο το 1979 και το 1985, μέχρι το ξυλοκόπημα και την παράδοση συντρόφων από τα κνατ στους μπάτσους το 1998, το κ.κ.ε. επιδεικνύει συνεχώς το αληθινό του πρόσωπο λειτουργώντας αποτρεπτικά και κατασταλτικά σε κάθε αυθόρμητη πολιτική και εξεγερσιακή κίνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι η μία από τις πρώτες μεταπολιτευτικές αποφάσεις του Καραμανλή, ήταν η νομιμοποίηση του κ.κ.ε στα πλαίσια της «εθνικής συμφιλίωσης» καθώς η δράση του, όχι μόνο δεν αποτελούσε απειλή για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο αλλά αντίθετα θα αποτελούσε και έναν από τους εγγυητές του καθεστώτος. Η αποδοχή του κ.κ.ε στο αστικό κοινοβούλιο, ως αναπόσπαστο μέρος του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, στόχευε ακριβώς στην υπονόμευση κάθε ανεξάρτητης και ακηδεμόνευτης αντίδρασης που μέσα από την αλληλεγγύη και την αυτό-οργάνωση, κυρίως του εργατικού κινήματος, θα απειλούσε τα συμφέροντα της ντόπιας κυριαρχίας.
Σήμερα που οι όροι της μεταπολιτευτικής συναίνεσης αλλάζουν εις βάρος των κυριαρχούμενων, το κώμα του Περισσού, πιστό στον ρόλο που του έχουν αναθέσει, έχει αναλάβει την εξασφάλιση της νομιμότητας στην νέα πραγματικότητα.
Πέρα από την συκοφάντηση κάθε ανεξάρτητης έκφρασης και την διασπαστική του δράση στους αγώνες μέσα στην κοινωνία και στους χώρους εργασίας, τώρα ήρθε η ώρα να αναδείξει και τον κατασταλτικό του ρόλο.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι μία τέτοια συμπεριφορά είναι απολύτως αναμενόμενη, στο βαθμό που πρόκειται για ένα σχηματισμό που είναι δομημένος με βάση τις λενινιστικές αρχές του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» και που έχει σαν βασικό του «απελευθερωτικό» πρόταγμα την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Πράγματι, στο κ.κ.ε. αυτά που κυριαρχούν είναι η ιεραρχία και οι εξουσιαστικές δομές, ο μιλιταρισμός και η τυφλή υπακοή στα κελεύσματα της εξουσίας, (βλέπε καθοδήγηση) , η απαγόρευση της κριτικής σκέψης και της επιθυμίας για πραγματικές ανατροπές, είναι χαρακτηριστικά βασισμένα στην πίστη ότι η «κοινωνία δεν είναι ώριμη για την υπέρβαση». Με βάση αυτή την λογική, όποιος, εντός και εκτός κόμματος, αρθρώσει διαφορετικό λόγο χαρακτηρίζεται από ρεβιζιονιστής μέχρι προβοκάτορας, πράκτορας ή ασφαλήτης. Πρόκειται ουσιαστικά για πλήρη ταύτιση με γκεμπελικές πρακτικές που χαρακτηρίζουν το εγχώριο σταλινικό παραμάγαζο. Οι ομάδες κρούσης όπως αυτές των κνατ, στρατιωτικά οργανωμένες, με αρχιβασανιστές στη σύνθεσή τους, τυφλά φανατικοί που συνεργάζονται με τα σώματα ασφαλείας, έχουν ως μοναδικό σκοπό τη στήριξη της εξουσίας και την διατήρηση των δομών της χωρίς να νοιάζονται για τον άνθρωπο και την κοινωνία.
Τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό της δικής τους σκοπιμότητας της δικής τους «αλήθειας» και για αυτό η συμμετοχή σε ένα τέτοιο φασιστικό σχηματισμό δεν μπορεί να στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση ή έκφραση των ατόμων, ούτε την κριτική σκέψη, αλλά προϋποθέτει τυφλή υπακοή και θρησκευτική πίστη. Είναι χαρακτηριστικός άλλωστε ο ξύλινος λόγος, η αδιαλλαξία και η αίσθηση ότι ακούει κανείς μαγνητόφωνο όταν έρχεται σε επαφή με μέλη του κώματος.
Η 48ωρη απεργία (19-20 Οκτωβρίου )
Στις 19 Οκτωβρίου, η χώρα έζησε μία από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην ιστορία της. Ένα ανομοιογενές πλήθος από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, κατέκλυσε τους δρόμους και τις πλατείες της χώρας, εκφράζοντας την αντίθεση του στην κτηνωδία που του ετοιμάζουν οι κυρίαρχοι.
Στην Αθήνα οι διαδηλωτές, σε μία πρωτοφανή σε όγκο διαδήλωση , βάδισαν προς την πλατεία Συντάγματος, στοχεύοντας το σύμβολο του αστικού καθεστώτος,το κοινοβούλιο.
Οι κομματικοί σαλτιμπάγκοι, τα πουλημένα συνδικάτα και τα μμ-εξημέρωσης είχαν ήδη πραγματοποιήσει τα κλασσικά τους κελεύσματα περί ειρηνικής διαδήλωσης και αυτοσυγκράτησης. Ωστόσο, μια πολύ μεγάλη μερίδα ανένταχτων και ανυπότακτων διαδηλωτών από εργαζόμενους, άνεργους, φοιτητές, απολυμένους και φυσικά άτομα του Αναρχικού χώρου στράφηκαν προς την βουλή συναντώντας μπροστά του τα ένστολα καθάρματα των ματ. Οι συγκρούσεις που ακολούθησαν επεκτάθηκαν γρήγορα σε όλο το κέντρο της Αθήνας και συνοδεύτηκαν από τον εκτεταμένο χημικό πόλεμο, τους ξυλοδαρμούς, τις συλλήψεις και την κρατική τρομοκρατία.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο τρόμος του καθεστώτος μπροστά στο όγκο των μαχόμενων διαδηλωτών και η αδυναμία των ματ να ελέγξουν απόλυτα την κατάσταση, εκφράστηκε από τα μμ-εξαπάτησης ως <<κίνηση αυτοσυγκράτησης>> ενώ δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στον όγκο των <<ειρηνικών>> διαδηλωτών συκοφαντώντας τους συγκρουόμενους και διαστρεβλώνοντας για ακόμη μια φορά τα πραγματικά γεγονότα.
Απέναντι σε μια τέτοια πραγματικότητα και μπροστά στην εφιαλτική για αυτό προοπτική της δεύτερης μέρας, το κράτος αποφάσισε να επιστρατεύσει τις εφεδρείες του.
Στην δεύτερη μέρα της 48ωρης γενικής απεργίας, στα πλαίσια της μεγάλης συγκέντρωσης γύρω από τη βουλή, το κ.κ.ε. ξαφνικά! αποφάσισε ότι ο πιο ουσιαστικός τρόπος <<πίεσης>> για την αποτροπή της ψήφισης του επαχθέστερου πολυνομοσχεδίου από την μεταπολίτευση και μετά, ήταν να καταλάβει τον χώρο μπροστά από το κτήριο της βουλής…! ( λες και ήταν τσιφλίκι του). Είναι φανερό ότι αυτού του είδους η <<αγωνιστική>> κίνηση έγινε για τα μάτια του κόσμου χωρίς όμως να παρακωλύσουν με κανένα τρόπο την ψήφιση του. Οι βουλευτές που διαπραγματεύτηκαν τους όρους της εξαθλίωσης του λαού στηρίζοντας το συγκεκριμένο σύστημα, δε θα μπορούσαν ποτέ να το αλλάξουν με αρνητικές ψήφους. Το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν εν τέλει ήταν να σταθούν απέναντι σε αυτούς που πραγματικά πιστεύουν σε αυτή την αλλαγή.
Η στάση των κνατ με την πλάτη στο κοινοβούλιο και μέτωπο στους διαδηλωτές αποκάλυψε την θέση τους. Τα κουμμουνιστικά τάγματα ασφαλείας οικειοποιώντας τις γνωστές τακτικές των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους προχωρούσαν σε ελέγχους σε τσάντες και ταυτότητες, εμποδίζοντας την πρόσβαση σε όποιον απλά δεν ήταν μαζί τους. Η στάση αυτή πυροδότησε το κλίμα μεταξύ των διαδηλωτών σε τέτοιο βαθμό ώστε ένα τυχαίο γεγονός αρκούσε να σταθεί αφορμή για να ξεκινήσουν οι συγκρούσεις μεταξύ των μελών του ΠΑΜΕ και διαδηλωτών. Μπροστά από το μεγάλη Βρετανία, οι πλήρως εξοπλισμένοι κρανοφόροι των κνατ επιτέθηκαν με λύσσα εναντίον των διαδηλωτών υπό την καθοδήγηση τραμπούκων αρχισυνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Οι διαδηλωτές μετά τον αρχικό τους αιφνιδιασμό ανταπάντησαν με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν άγριες συγκρούσεις σώμα με σώμα και πολλούς τραυματίες εκατέρωθεν. Επικράτησε πανικός. Άλλοι αναγκάστηκαν να πηδήξουν από πολλά μέτρα ύψος ώστε να σωθούν και άλλοι μην μπορώντας να ξεφύγουν από την δολοφονική μανία των κνατ χτυπήθηκαν και σπρώχτηκαν στο κενό. Το έργο τους όμως δεν σταμάτησε εκεί. Σαν καλά παιδιά του συστήματος που τους τρέφει, παρέδωσαν στους μπάτσους διαδηλωτές ενώ πραγματοποίησαν κυκλωτική κίνηση και επιτέθηκαν στον κόσμο από την Σταδίου σε συνεργασία με τα ματ χτυπώντας αδιακρίτως κυριολεκτικά όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Οι μπάτσοι ανταποδίδοντας την άριστη συνεργασία τους με τους τραμπούκους του κ.κ.ε. έκαναν εκτεταμένη χρήση χημικών προσπαθώντας να εκκαθαρίσουν όλη την πλατεία Συντάγματος. Ήταν τόσο βαθιά η επιθυμία τους να πετύχουν τον στόχο τους για την καταστολή της διαδήλωσης και τον αποπροσανατολισμό του υπόλοιπου κόσμου από τον αρχικό του σκοπό, ώστε άφησαν εκτεθειμένο ακόμα και τον απλό κόσμο τους, επιδιώκοντας ουσιαστικά να έχουν νεκρό!
Αφότου ολοκλήρωσαν το έργο τους, αφήνοντας τους υπόλοιπους διαδηλωτές έρμαια στην κατασταλτική μανία των ματ, εγκατέλειψαν το χώρο της πλατείας παρελαύνοντας σαν κόκκινος στρατός μέσω της Πανεπιστημίου μέχρι την Ομόνοια υπό την συνοδεία των ματ.
Η συνέχεια είναι γνωστή, τα κοράκια των μμ-εξαπάτησης ανέλαβαν των ρόλο τους και έτσι η αντί-βία των διαδηλωτών βαφτίστηκε δολοφονική επίθεση κατά των μελών του ΠΑΜΕ όπως άλλωστε έχει κάνει και κάθε κρατικός μηχανισμός σε αντίστοιχες καταστάσεις χαρακτηρίζοντάς την έγκλημα. Η ηγεσία του κώματος μπροστά στο δέλεαρ της πολιτικής υπεραξίας δεν σεβάστηκε ούτε την δολοφονία του οικοδόμου Δημήτρη Κοτσαρίδη από τα χημικά όπλα των ματ.
Τα αριστερά γκρουπούσκουλα, έσπευσαν με την σειρά τους να σπεκουλάρουν πάνω στο πτώμα του άτυχου οικοδόμου πετώντας την μάσκα του αντί-συστημικού που όλη την διάρκεια του καλοκαιριού είχαν φροντίσει να προβάρουν.
Η ουσία της κατασταλτικής στάσης των κνατ δεν βρίσκεται απλώς στην ίδια την σύγκρουση με τους διαδηλωτές αλλά στην ακύρωση της όποιας πιθανότητας για επίθεση στο κοινοβούλιο.
Για ακόμη μια φορά το κώμα του λαού λειτούργησε ως ναυαγοσώστης του πολιτικού συστήματος και με την βοήθεια των μέσων μαζικής εξαπάτησης και του κράτους νομιμοποίησε την βία από πλευράς του, προσπαθώντας να καταπνίξει κάθε εξεγερσιακή διάθεση χιλιάδων μαχόμενου κόσμου παίρνοντας ξεκάθαρη θέση δίπλα στους θιασώτες της βουλής που απροκάλυπτα δήλωσαν την νομιμότητα τους στο σύστημα που οι ίδιοι υποτίθεται καταγγέλλουν..
Όπως στις 28-29 Ιουνίου υπό το βάρος του χημικού πολέμου καταρίφθηκε κάθε ιδέα ειρηνικής και θεσμικής ανατροπής του καθεστώτος έτσι και τώρα στις 19-20 Οκτωβρίου καταρίφθηκε η αντί-συστημική δράση του κ.κ.ε. και των λοιπών γκρουπούσκουλων της αριστεράς. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ εξεγερμένων και υποταγμένων είναι πλέον διακριτή.
Η συμφωνία της Βάρκιζας έχει οριστικά τελειώσει…
ΚΑΜΙΑ ΗΓΕΣΙΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΡΧΗΓΟΣ, ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ