ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

Φέτος συμπληρώνονται 123 χρόνια από την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο το
1886. Μια άγρια ταξική σύγκρουση, που ύπουλα και μεθοδευμένα, το κράτος
και τα τσιράκια της αστικής δημοκρατίας σε ολόκληρο τον κόσμο,
προσπαθούν να διαστρεβλώσουν, δίνοντας την εικόνα ενός απλού απεργιακού
αγώνα με αίτημα μόνο το οχτάωρο, σε αντίθεση με την πραγματικότητα που
ήταν η απόλυτη διεκδίκηση των εργατών στα μέσα παραγωγής. — Οι τότε
συνθήκες δε διέφεραν και πολύ από τις σημερινές: — Στυγνή εκμετάλλευση
των εργατών από τα αφεντικά…

…δήθεν οικονομική ύφεση από τους πάμπλουτους βιομήχανους και
παρουσίαση στις εφημερίδες της εποχής, των εργατών που αντιστέκονταν και
στο σύνολό τους ήταν αναρχικοί σαν «αλήτες που σχεδιάζουν να κάψουν
ολόκληρη τη χώρα». Οι άγριες απεργίες που είχαν προηγηθεί για δύο
περίπου δεκαετίες από το 1886 είχαν οδηγήσει σε σκληρές και αιματηρές
συγκρούσεις με την αστυνομία και τους ένοπλους στρατούς των αφεντικών,
με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς εργάτες.

Τις επόμενες δεκαετίες οι εργατικοί αγώνες εντατικοποιήθηκαν σε ολόκληρο
τον κόσμο, όσο και στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα το 1936 και την απεργία
των εργατών στη Θεσσαλονίκη, όπου οι διεκδικήσεις τους εκφράστηκαν μέσα
από σκληρές συγκρούσεις με την αστυνομία και είχε σαν αποτέλεσμα πολλούς
νεκρούς εργάτες που αντιπαρατέθηκαν με το κράτος, μόνο και μόνο επειδή
διεκδίκησαν την ίδια τους τη ζωή.

Με το πέρασμα του χρόνου τα εργατικά δικαιώματα αποδυναμώθηκαν, αφού τα
αφεντικά σε αγαστή συνεργασία με τα συνδικαλιστικά τσιράκια τους και
τους δήθεν επαναστάτες αριστερούς και σοσιαλιστές, έχουν μετατρέψει
πλέον σήμερα τους εργατικούς αγώνες σε γελοίους διαλόγους της
εργοδοτικής συνδικαλιστικής ηγεσίας με τους πλούσιους βιομήχανους. Η
εργατική πρωτομαγιά έχει μετατραπεί από μια άγρια ταξική σύγκρουση
φτωχών εναντίον πλουσίων, σε μια εορταστική εκδήλωση των ίδιων των
αφεντικών και των ρουφιάνων τους.

Όλα αυτά τα χρόνια γίναμε μάρτυρες αυτών των διαλόγων μεταξύ ΓΣΕΕ και
ΣΕΒ και είδαμε σε ποιο σημείο έχει φτάσει η ζωή μας και τα επίπλαστα
δικαιώματά μας(μισθοί πείνας, συντάξεις κοροϊδίας αν και όποτε φτάσει
κανείς στο σημείο να τις πάρει, ασφαλιστικό κτλ.) Ο εκβιασμός για ένα
δήθεν καλύτερο αύριο, για δήθεν καλύτερο βιοτικό επίπεδο, δήθεν ανέσεις
και μόρφωση μέσω της μισθωτής δουλείας, είναι ένα καλοστημένο παραμύθι
που ολόκληρη η κοινωνία έχει πάψει πια να πιστεύει. Ο καταναγκασμός για
βιομηχανική παραγωγή έχει αλλοτριώσει την πραγματική έννοια τις
εργασίας, δηλαδή την απόλαυση της δημιουργικότητας.

Οι οικονομικές κρίσεις και η αναμενόμενη πύκνωση και έντασή τους είναι
ένα ακόμα κόλπο των αφεντικών για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, στις πλάτες
φυσικά των φτωχών και των εργαζομένων. Με έντεχνη καλλιέργεια του φόβου
και του πανικού προσπαθούν να παρουσιάσουν τις μειώσεις μισθών και τις
απολύσεις σαν έναν αναπόφευκτο νόμο της φύσης για το «καλό της
οικονομίας και της αγοράς».

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά έφτασε η στιγμή να διεκδικήσουμε
την ίδια μας τη ζωή που όλοι αυτοί μας την αφαιρούν καθημερινά,
παίρνοντάς την εμείς στα χέρια μας. Έφτασε η στιγμή να αμφισβητήσουμε τη
σοφία του καπιταλισμού για τους νόμους της οικονομίας. Να πετάξουμε στα
μούτρα τους, όλες τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που φτιάχτηκαν από τους
ψευτοειδικούς της δημοκρατίας, δήθεν για το καλό μας. Να τσακίσουμε τους
απατεώνες μεσολαβητές των φτωχών και των εργαζομένων, να καταστρέψουμε
κάθε μορφή εξουσίας. Να πραγματοποιήσουμε αυτό που τα αφεντικά και οι
μισθοφόροι διανοούμενοί τους παρουσιάζουν σαν ουτοπία.

Ως πότε θα είμαστε έρμαια των αφεντικών περιμένοντας από άλλους να
αλλάξουν τη δική μας ζωή; Ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι κάποιος άλλος
θα προστρέξει σε βοήθειά μας. Είδαμε ποια ήταν η βοήθεια όλων αυτών που
παλεύουν ειρηνικά δήθεν για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Έφτασε η
στιγμή να καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής και να μετατρέψουμε τα κάτεργα
της μισθωτής σκλαβιάς σε χώρους δημιουργίας αγαθών για τις πραγματικές
μας ανάγκες.

Να επανακαθορίσουμε την έννοια της εργασίας, ώστε να ξαναγίνει αυτό που
πραγματικά είναι: δημιουργικότητα και ευχαρίστηση για το προσωπικό και
συλλογικό όφελος. Θέλουμε μια κοινωνία χωρίς δούλους και αφεντικά και
γιʼ αυτό το λόγο θέλουμε να αναβιώσουμε την ταξική σύγκρουση. Να
απορρίψουμε τους νόμους του κράτους και της κάθε εξουσίας και να
περάσουμε στην άμεση, αυτοοργανωμένη δράση.

Έφτασε η στιγμή να σταματήσουν τα λόγια, να κοπάσουν οι φωνές
διαμαρτυρίας και η κοινωνική επανάσταση να γίνει από θεωρία πράξη, με
έναν οργισμένο χείμαρρο ανθρώπων που βιώνουν τη φρικτή καθημερινότητα
της φτώχειας και της ανέχειας, να παρασέρνει όλα αυτά τα καθάρματα που
καθορίζουν τις ζωές μας. Γιατί όπως είχαν αναφέρει και οι εξεγερμένοι
εργάτες του Σικάγο: «Όλες οι απόπειρες του παρελθόντος να ανατραπεί αυτό
το τερατώδες σύστημα με ειρηνικά μέσα, αποδείχθηκαν μάταιες, και όλες οι
αντίστοιχες μελλοντικές προσπάθειες θα είναι νομοτελειακά παρόμοιες».

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΜΕΣΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Αυτή η συνέλευση προέκυψε από μια πρωτοβουλία αναρχικών ατόμων που ένιωσαν την ανάγκη να αντιμετωπίσουν μια πολύ άσχημη, αν όχι θλιβερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει σήμερα το αναρχικό κίνημα. Αναφερόμαστε φυσικά στη διάσπασή του, κυρίως από την πλευρά της δράσης. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια οι κοινές δράσεις είναι τόσο λίγες, ώστε να θεωρούνται πλέον σημείο αναφοράς για το αναρχικό κίνημα.
Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί και να γίνει απολύτως σαφές από την αρχή, ότι σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας δεν είναι η σύσταση μιας ακόμα συλλογικότητας-ομάδας, αλλά η δημιουργία, καταρχήν, μιας ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών, και μέσα από συζητήσεις και προβληματισμούς, σε ένα επόμενο επίπεδο, η προοπτική της δημιουργίας ενός ενιαίου σχήματος για τη συλλογική αναρχική δράση.
Οδηγός μας σε αυτό το εγχείρημα είναι η πεποίθησή μας ότι αυτή η ανάγκη για ενιαία και συλλογική δράση είναι κοινός τόπος στους περισσότερους/ες συντρόφους και συντρόφισσες, αλλά και σε πολλούς προβληματισμένους ανθρώπους εκτός αναρχικού χώρου, που βιώνουν τη φρικτή καθημερινότητα, έχουν αηδιάσει από τις κάθε λογής κομματικές σκοπιμότητες, και έχουν αρχίσει πλέον να συνειδητοποιούν το ρόλο του κράτους, των αφεντικών και της κάθε εξουσίας.
Θέλουμε να κατεβαίνουμε στο δρόμο όλοι μαζί σαν αναρχικοί και σαν άνθρωποι που διεκδικούν την ίδια τους τη ζωή. Ενάντια στον κατακερματισμό του αναρχικού κινήματος που θα μπορούσε να θυμίζει αριστερίστικες φράξιες και σέχτες, διασπώντας τους συντρόφους που ήδη βρίσκονται στο χώρο, ενώ απομακρύνει πολλούς ανθρώπους που έχουν τη διάθεση να προσεγγίσουν και να συμμετάσχουν στην αναρχική δράση.
Στα γεγονότα του Δεκέμβρη είδαμε πολλούς “νέους εξεγερμένους” με θετική διάθεση στις διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων και την ανάγκη τους για συμμετοχή σε όλες τις αποφάσεις των καταλήψεων, παρόλο που πολλές συζητήσεις οδηγούνταν σε αδιέξοδο μετά από προσωπικές αντιπαραθέσεις συντρόφων για δευτερεύοντα ζητήματα. Μπορούμε και θέλουμε να ξεκινήσουμε από αυτά που μας ενώνουν και όχι από αυτά που μας χωρίζουν. Φυσικά και δεν τρέφουμε αυταπάτες, ούτε έχουμε καμία ψευδαίσθηση, ότι με τη δημιουργία μιας ενιαίας οργάνωσης θα λύσουμε αυτόματα τις διαφορές μας και θα υπάρξει η απόλυτη σύμπνοια απόψεων σε όλα τα θέματα. Ειδικά το τελευταίο, εκτός από αδύνατο είναι και ανεπιθύμητο. Αντίθετα, η διαφορετικότητα και η ατομικότητα, βασικά χαρακτηριστικά της αναρχίας, που πάντα είχαν το δικό τους ρόλο στους κοινωνικούς αγώνες, μπορούν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για ακόμα πιο δυναμικές δράσεις.
Το πρώτο που θέλουμε να ανατρέψουμε είναι ο ίδιος, ο δικός μας πεσιμισμός. Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί αναρχικοί να θεωρούν την επανάσταση ουτοπία. Αυτή η συνέλευση έχει σαν στόχο, πέρα από την ύπαρξη ενός ενιαίου σχήματος, μια ευρύτερη ένωση αναρχικών με απώτερο σκοπό την κοινωνική επανάσταση. Ίσως κάποιοι προβληματιστούν με αυτό το εγχείρημα και πιθανόν να γεννηθούν πολλά ερωτηματικά. Το πρώτο που θα πρέπει να αναρωτηθούμε όμως όλοι μας είναι: Ποιος είναι τελικά ο σκοπός των αναρχικών αν όχι η επανάσταση;
Δε θέλουμε να συντηρούμε απλώς μια κατάσταση και να δηλώνουμε κι εμείς παρόντες στα πλαίσια μιας νομιμότητας που θέτει η αστική δημοκρατία των αφεντικών. Σκοπός μας είναι, μέσω της ουσιαστικής διάδοσης των ιδεών μας να θέσουμε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ευρύτερου κοινωνικού κινήματος που θα έχει τη διάθεση να περάσει από την παθητική διαμαρτυρία στην έμπρακτη και ουσιαστική αντίσταση.
Θέλουμε να ανατρέψουμε την τηλεοπτική εικόνα των αναρχικών που σκόπιμα βέβαια έχει επιβάλλει το κράτος και να πείσουμε την κοινωνία ότι είμαστε κι εμείς ένα κομμάτι της που αντιστέκεται έμπρακτα και δυναμικά στις διαθέσεις της εξουσίας. Θέλουμε τέλος να πάρουμε μαζί μας την κοινωνία, όχι με όρους κομματικούς ή ψηφοθηρικούς, αλλά με όρους ζωής και επανάστασης.
Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που έχει όλη τη διάθεση να συγκρουστεί με την εξουσία και αυτό γίνεται κατανοητό μέρα με τη ημέρα όλο και περισσότερο. Το έδειξε έμπρακτα η εξέγερση του Δεκέμβρη όπου είδαμε με έκπληξη, την απάθεια να μεταβάλλεται απρόσμενα σε ανεξέλεγκτη οργή. Και ενώ μέσα στον ευρύτερο αγώνα εισέρχονται συνέχεια περισσότεροι εκ των πραγμάτων, καθώς η καταπίεση από εκείνους που εκπροσωπούν το συσσωρευμένο κεφάλαιο ασκείται ολοένα και σε μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, φαίνεται να απουσιάζουν οι συνεκτικοί δεσμοί μεταξύ των καταπιεζόμενων, που θα μπορούσαν να τους οδηγήσουν σε ένα είδος κοινού αγώνα. Αντ’ αυτού οι αγώνες παρουσιάζονται αποσπασματικοί, περιστασιακοί και με περιορισμένο κάθε φορά εύρος απεύθυνσης. Ένας χείμαρρος από αγωνιστικότητες που μοιάζουν η κάθε μια να διεκδικεί για τον εαυτό της τον τίτλο της πιο έγκυρης, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό, περισσότερο μειώνεται η αξία κάθε αγώνα ξεχωριστά, άρα και όλων μαζί.