ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

The Molly Maguires

«Θα έρθει η στιγμή που η σιωπή μας, θα είναι πιο βροντερή απ’ τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!»

Αύγουστος Σπάις – Ένας από τους αναρχικούς εργάτες που δολοφονήθηκαν από το κράτος για τα γεγονότα της εργατικής εξέγερσης στο Σικάγο το 1886.

Τα παραπάνω λόγια ήταν τα τελευταία του Αύγουστου Σπάις, λίγο πριν ο δήμιος ανοίξει την καταπακτή του ικριώματος και αφήσει αιωρούμενους στην κρεμάλα τους «συνήθεις υπόπτους» για ανατρεπτική δράση και εχθρούς του κράτους. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι συμμετείχαν ενεργά στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, μέσα από τις γραμμές του αναρχικού κινήματος, σε μια εποχή που έχει πολλές ομοιότητες με τη σημερινή.

Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων οι πηχυαίοι τίτλοι προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό τόσο για την τότε οικονομική κρίση(κάνοντας λόγο για την αναγκαιότητα μείωσης μισθών), όσο και για τον κίνδυνο αναταραχών από «τρομοκράτες και ανατρεπτικά στοιχεία». Τη στιγμή που η παραγωγή και τα κέρδη των αφεντικών αυξάνονταν κατακόρυφα, δεκάδες χιλιάδες εργατών που μέχρι τότε βίωναν άθλιες συνθήκες εργασίας, αποφάσισαν να αντισταθούν στην ασυδοσία των αφεντικών με δυναμικό και αποφασιστικό τρόπο. Πολλά χρόνια πριν την πρωτομαγιά του 1886 είχαν καταφέρει μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες να κατακτήσουν εργασιακά δικαιώματα τα οποία ισχύουν μέχρι και σήμερα, όπως το οχτάωρο. Όλοι αυτοί οι αγώνες βέβαια, είχαν εξ’ αρχής έναν και μοναδικό στόχο: την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και την εγκαθίδρυση μιας αταξικής-αναρχικής κοινωνίας, ώστε «ο καθένας να προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και να απολαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του».

Κατά τη διάρκεια μιας απεργιακής συγκέντρωσης στη εργατική εξέγερση του 1886, μια βόμβα (αγνώστου μέχρι σήμερα προελεύσεως) πέφτει ανάμεσα στις γραμμές των αστυνομικών σκοτώνοντας 7 από αυτούς. Αμέσως ξεκινά ένα κυνήγι μαγισσών από το κράτος, που σε συντονισμό με τις φυλλάδες της εποχής προσπάθησαν να εξολοθρεύσουν τους αναρχικούς και να κατατροπώσουν το εργατικό κίνημα και όλα όσα είχε πετύχει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Με συνοπτικές διαδικασίες, το κράτος, δίκασε, καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες, είχαν στοχοποιηθεί από το κράτος πολλά χρόνια πριν τα γεγονότα του 1886 και πολλοί εκ των οποίων δεν βρίσκονταν καν στο σημείο της έκρηξης. Από το 1889 η 1^η Μαΐου καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα απεργίας για την κατάκτηση του 8ώρου.

Μεταφερόμενοι στο σήμερα διαπιστώνουμε ότι οι συνταγές της εξουσίας παραμένουν ίδιες κι απαράλλαχτες σε «βελτιωμένη» βέβαια εκδοχή. Η οικονομική πολιτική του κράτους είχε και έχει σαν στόχο τη διατήρηση των προνομίων των πλουσίων, και ποτέ στη διάρκεια της ιστορίας δε δίστασε να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο για το στόχο αυτό. Η οικονομική κρίση, που αν και παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα κακής διαχείρισης του συστήματος, αποτελεί δομικό και αναπόφευκτο στοιχείο του καπιταλισμού, για εμάς μεταφράζεται απλώς σε μεγαλύτερη απληστία των αφεντικών.

Η είσοδος της ελλάδας στο ΔΝΤ(Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και οι συνέπειές της, σαφώς και δεν θα είναι το τελευταίο στάδιο της υποτιθέμενης οικονομικής κρίσης. Όπως όλα δείχνουν, η χώρα έχει καταστεί πειραματόζωο, στην προσπάθεια των εξουσιαστών να εφαρμόσουν ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό πολιτικό-οικονομικό καθεστώς, ένα καθεστώς, που προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά του δε θα διστάσει να πάρει οποιαδήποτε οικονομικά μέτρα, αλλά και να καταστείλει βίαια κάθε εξεγερσιακή φωνή και πρακτική. Η πρόσφατη ανακοίνωση του Παπανδρέου Γ΄ έβαλε και επισήμως τη χώρα στο μηχανισμό στήριξης της ευρωπαϊκής επιτροπής και του ΔΝΤ. Αυτός ο υποτιθέμενος μηχανισμός στήριξης απαιτεί μειώσεις μισθών, θεμελιώδεις αλλαγές στο ασφαλιστικό, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, αύξηση των φόρων και πολλά άλλα μέτρα, τα οποία βέβαια δε θα πληρώσουν οι πλούσιοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι βιομήχανοι, αλλά ο φτωχός και εργαζόμενος λαός, ο πραγματικός δηλαδή μηχανισμός στήριξης του κράτους και των καπιταλιστών. Αρκεί μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία των χωρών που δέχτηκαν την «προστασία» και τη «φροντίδα» του ΔΝΤ (Αργεντινή, Βολιβία, Αιθιοπία, Σουδάν, Ταϊλάνδη και κυρίως τις ευρωπαϊκές Ουγγαρία, Ρουμανία) για να κατανοήσουμε πλήρως τις επιπτώσεις που θα υποστούμε από το ΔΝΤ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και αναλογιζόμενοι τους αγώνες, τις μικρές νίκες και τα συνολικότερα προτάγματα όλων αυτών των ανθρώπων στο παρελθόν, για να έχουμε σήμερα τα όποια εργασιακά κεκτημένα, η λύση δείχνει να είναι μία και μοναδική όπως και τότε: η δυναμική αντίσταση στα σχέδια και τους νόμους των εξουσιαστών, μια αντίσταση όμως, που δεν αρκεί να γίνεται στο επίπεδο του λόγου αλλά προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή( με απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων, αλληλεγγύη στους αγώνες εργαζομένων-ανέργων) όλων των ανθρώπων της εργασίας, αλλά και όσων βιώνουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Όλοι αυτοί οι αγώνες του παρελθόντος δεν έγιναν ούτε από κάποια εργατική ελίτ, ούτε από κάποια πεφωτισμένη επαναστατική πρωτοπορία. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτές τις διαδικασίες ήταν όλοι τους φτωχοί και εργαζόμενοι που απλά συνειδητοποίησαν, ότι η ζωή τους δεν πρόκειται να αλλάξει όσο κάποιοι άλλοι θα αποφασίζουν για τους ίδιους και επέλεξαν έτσι να συμμετάσχουν ενεργά και συλλογικά στους κοινωνικούς αγώνες.

Αυτό ακριβώς είναι που πάντα φοβόταν και φοβάται η οποιαδήποτε εξουσία, τη μαζική και ενεργό συμμετοχή στους αγώνες που διεξάγονται εναντίον της. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, του φόβου δηλαδή της εξουσίας για εκρηκτικές κοινωνικές αντιδράσεις, εντάσσονται και τα νέα μέτρα, όχι μόνο για την οικονομία, αλλά για την καταστολή αυτών των αντιδράσεων. Η στοχοποίηση ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου που μάχεται συνεχώς την εξουσία, ως εν δυνάμει τρομοκράτες και εγκληματίες από τα ΜΜΕ, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος προσπαθεί να στείλει ένα σαφές μήνυμα όχι μόνο στους ανθρώπους που ήδη δραστηριοποιούνται σε κινηματικές διαδικασίες, αλλά και σε οποιονδήποτε άλλον θελήσει να αντισταθεί δυναμικά στις διαθέσεις των αφεντικών. Κοντολογίς, το κράτος μας λέει, ότι θέλει να έχει το μονοπώλιο της βίας.

Μόνο που οι εξουσιαστές αγνοούν τον αστάθμητο παράγοντα της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Η δίψα των ανθρώπων για πραγματική ζωή και η συσσωρευμένη οργή τους για την εκμετάλλευση που υφίστανται, είναι βέβαιο, ότι αργά ή γρήγορα, θα τους οδηγήσει στο μόνο μέσο που τους έχει απομείνει για να πάρουν επιτέλους τη ζωή τους στα χέρια τους. Τη βίαιη και δυναμική αντίσταση, απέναντι βέβαια στην ασύδοτη καθημερινή βία που υφίστανται μια ολόκληρη ζωή από τα αφεντικά και την εξουσία.

Σε στιγμές κοινωνικής έκρηξης, αυτοί που καθίστανται αγωνιστές, δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν επιλέξει προ πολλού τη στάση τους απέναντι στην εξουσία και αγωνίζονται αδιάκοπα απέναντί της αψηφώντας τις συνέπειες. Αγωνιστές θα καταστούν και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που κάνοντας την προσωπική τους υπέρβαση, θα επιλέξουν να βάλουν τέλος στην απάθεια και τη μοιρολατρία και θα συμμετάσχουν ενεργά στον αγώνα για να κερδίσουν την ίδια τους τη ζωή. Ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους θα είναι μια φλόγα που θα ξεπετάγεται από παντού και οι χιλιάδες αυτών θα είναι η πυρκαγιά που θα καταστρέψει ολοκληρωτικά αυτό το σάπιο σύστημα για να χτίσει στη θέση του την αταξική-αναρχική κοινωνία.

Όσο αφήνουμε τις τύχες μας σε «καταλληλότερους πρωθυπουργούς» και «καταρτισμένους τεχνοκράτες» θα είμαστε πάντα σκλάβοι για να καλοπερνάνε οι πλούσιοι και τα αφεντικά.

Οι λύσεις δεν μπορούν να προέλθουν από τους δυνάστες μας. Οι λύσεις θα προέλθουν από τους αγώνες της κοινωνίας για τη συνολική ανατροπή-καταστροφή του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού συστήματος και το χτίσιμο ενός κόσμου χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Μιας κοινωνίας στηριγμένης στην ελευθερία την ισότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.

Να καταργήσουμε τη μισθωτή σκλαβιά – αυτοδιαχείριση στους χώρους εργασίας – εκτροπή και οικειοποίηση των μέσων παραγωγής.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ 1^η ΜΑΗ 11:00 π.μ. ΜΟΥΣΕΙΟ-ΠΑΤΗΣΙΩΝ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ

Εδώ και πολλά χρόνια, το κράτος προσπαθεί να καταδείξει πως το πρότυπο του εργαζόμενου που δημιουργήθηκε μέσα στην καινούρια φάση της κοινωνικής οικονομίας, δεν επιδέχεται καμία βελτίωση. Αγνοώντας σε εξοργιστικό βαθμό τις επιθυμίες και τις ανάγκες των ανθρώπων, ακινητοποιεί ουσιαστικά τη θέληση τους για ελεύθερη εργασία και σκέψη, τους επιβάλλει τη φτώχεια και την εξαθλίωση, προσβάλλοντας κάθε πτυχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η επιθυμία του ανθρώπου για ελευθερία, συνεργασία και αλληλεγγύη έχει ποδοπατηθεί κάτω από τη μπότα του καπιταλισμού, ενός ιδιότυπου φασισμού που στοχεύει στην εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των ανθρώπων, προς όφελος μιας χούφτας εξουσιαστών.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στο οικονομικό πεδίο, τόσο εγχώρια όσο και διεθνώς, δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Περισσότερη δουλειά, λιγότερες αποδοχές, αύξηση των ορίων ηλικίας στη συνταξιοδότηση, είναι ένα μικρό μόνο μέρος, από τα μέτρα που θέλει να επιβάλλει η εξουσία για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που η ίδια δημιούργησε. Μέτρα βέβαια που στο μόνο που αποσκοπούν είναι η διαιώνιση της εκμετάλλευσης και φυσικά τα μεγαλύτερα κέρδη για τα αφεντικά.

Το τελευταίο μέτρο της νέας σοσιαληστρικής κυβέρνησης για τη δήθεν αντιμετώπιση της κρίσης, ακούει στο όνομα φοροεπιδρομή. Ο πρόσφατος παροξυσμός για συγκέντρωση αποδείξεων πληρωμών, με σκοπό την υποτιθέμενη οικονομική ελάφρυνση, είναι άλλη μια απόδειξη της αδυναμίας του καπιταλισμού να στηριχτεί στα γυάλινα πόδια του. Η απέλπιδα προσπάθεια του κράτους να δημιουργήσει κλίμα συναίνεσης και εθνικής ομοψυχίας για την αντιμετώπιση της κρίσης, φάνηκε ανάγλυφα και στις πρόσφατες -κατά παραγγελία της κυβέρνησης- δημοσκοπήσεις, τα ευρήματα των οποίων μόνο γέλια κατάφεραν να προκαλέσουν. Μέσω αυτών των δημοσκοπήσεων, το κράτος προσπάθησε να πείσει την κοινωνία ότι ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων που θίγονται τα δικαιώματα και οι ζωές τους, επικροτούν τα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Από κοντά φυσικά και τα μμε που χωρίς τον παραμικρό δισταγμό παρουσίασαν αυτά τα εξωφρενικά ευρήματα, εξυμνώντας ταυτόχρονα την «ωριμότητα των ελλήνων πολιτών που έχουν συνειδητοποιήσει την κρίσιμη κατάσταση και έχουν πειστεί για την αναγκαιότητα των νέων μέτρων». Η ξεφτίλα του κράτους έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο σημείο, ώστε να μας κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μας, προσπαθώντας να μας πείσει ότι τα συμφέροντα του Βαρδινογιάννη, του Κόκκαλη και του Μπόμπολα είναι ίδια με τα δικά μας.

Από την εποχή της βασιλείας μέχρι τα σύγχρονα καθεστώτα που χαρακτηρίζονται δημοκρατικά, ο φόρος, είτε είναι κεφαλικός, είτε άμεσος, είτε έμμεσος, κτλ, είχε πάντα τον ίδιο σκοπό. Να χρησιμοποιηθεί για την ικανοποίηση της απληστίας των πλουσίων και όχι για το κοινωνικό όφελος. Ειδικά ο φόρος πάνω στα είδη επιβίωσης χτυπάει πρώτα και πάνω από όλα τα κατώτερα οικονομικά στρώματα. Οι όποιες μικροαυξήσεις του παρελθόντος μπορεί να φάνταζαν σαν μια μικρή ανάσα για όλους μας. Ποιό ήταν όμως το αποτέλεσμα αυτής της αύξησης όταν μέσω του πληθωρισμού, της αύξησης των φόρων, της ακρίβειας και άλλων τεχνασμάτων των αφεντικών η φτώχεια παρέμεινε φτώχεια; Σήμερα, εν μέσω «κρίσης» και της επαπειλούμενης «πτώχευσης» του κράτους, δίνεται η ευκαιρία στα αφεντικά να προχωρήσουν σε πάγωμα ή ακόμα και μείωση μισθών, την περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας, απολύσεις, ανασφάλιστη εργασία, σε ένα γενικότερο πισωγύρισμα σε μεσαιωνικές συνθήκες .

Από την άλλη, η οργάνωση των εργατών σε κρατικούς/κομματικούς συνδικαλιστικούς φορείς, σε μια προσπάθεια διεκδίκησης των αυτονόητων, εκχωρεί τη δύναμή τους σε επαγγελματίες συνδικαλιστές που με τη σειρά τους λειτουργούν σαν πιστά όργανα του κράτους και της εργοδοσίας, εξυπηρετώντας τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα. Ο διεκπεραιωτικός χαρακτήρας μιας 24ωρης απεργίας από τους κρατικούς συνδικαλιστές έχει αηδιάσει και τους πιο ευκολόπιστους εργαζόμενους για τις προθέσεις αυτών που τους εκπροσωπούν. Είναι φανερό, πως αυτή η σχέση κράτους-εργοδοσίας-συνδικαλιστών είναι σε βάρος του κάθε εργαζόμενου που αναζητά εναγωνίως διαφορετικές εργασιακές συνθήκες, ώστε να απολαμβάνει ισότιμα τους καρπούς και τους κόπους της δουλειάς του, μιας δουλειάς που θα είναι πραγματικά δημιουργική για τον καθένα, αλλά και για το συλλογικό όφελος.

Η κατάκτηση μιας τέτοιας ζωής δεν είναι τόσο δύσκολη, μακρινή και ουτοπική όσο θέλουν να μας την παρουσιάσουν. Όσοι αγωνίστηκαν στο παρελθόν και κατέκτησαν αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε αυτονόητα δεν ήταν ούτε ήρωες, ούτε υπεράνθρωποι. Αυτοί που αγωνίστηκαν και κατέκτησαν το οχτάωρο, την ασφάλιση, την ιατρική περίθαλψη και όλα τα εργασιακά κεκτημένα, ήταν όλοι τους φτωχοί εργαζόμενοι όπως κι εμείς. Άνθρωποι που είχαν συνειδητοποιήσει τη θέση τους και είχαν επιλέξει να λάβουν ενεργά μέρος στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο ενάντια στα αφεντικά, το κράτος και τους εξουσιαστές. Ως πότε θα ανεχόμαστε να χάνουμε τη μισή μας ζωή στα κάτεργα των χώρων εργασίας, για να χτίζει το αφεντικό τη βίλα του, ενώ εμείς την ίδια στιγμή στριμωχνόμαστε σε ένα δυάρι κλουβί πληρώνοντας ενοίκιο; Δεν ωφελεί σε τίποτα να μοιρολατρούμε και να μένουμε απαθείς.

Η πρόσφατη εμπειρία κατάληψης και αυτοδιαχείρισης βιομηχανικών μονάδων από τους εργάτες, π.χ. στο εργοστάσιο κεραμοποιίας “Zanon” στην Αργεντινή (μετονομάστηκε σε “εργοστάσιο χωρίς αφεντικά”) ή στο εργοστάσιο παραγωγής ποδηλάτων “Bike Systems GmbH” στη Γερμανία (με τη συμμετοχή αναρχοσυνδικαλιστών της FAU), αποδεικνύει ότι αυτός ο τρόπος λειτουργίας των μέσων παραγωγής, όχι μόνο δεν είναι ουτοπία, αλλά πρόκειται για τον πιο αυθόρμητο τρόπο λειτουργίας των παραγωγικών μονάδων που αναδεικνύει τη σημασία της συνεργασίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Παρόμοιες προσπάθειες με καταλήψεις εργοστασίων είναι πρόσφατες και στην Ελλάδα (Λαναράς, Palco, Κανάκης). Πριν λίγο καιρό το εργοστάσιο υποδηματοποιίας και οι αποθήκες της “elite” καταλήφθηκαν από τους εργαζόμενους μετά τον εμπαιγμό τους από τον ιδιοκτήτη του εργοστασίου που τους είχε απλήρωτους για μήνες. Σύντομα όμως παρενέβησαν τα συνδικαλιστικά τσιράκια των αφεντικών (ΠΑΜΕ και οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, που δεν εργάζονται καν στην εταιρεία) και θέτοντας εκβιαστικά διλήμματα στους εκατοντάδες εργαζόμενους, τους ώθησαν ουσιαστικά να λήξουν την κατάληψη αφήνοντας τους ξεκρέμαστους.

Για όλους εμάς τους μισθωτούς σκλάβους που βιώνουμε καθημερινά την καταπίεση εντός και εκτός του εργασιακού μας χώρου, ένας τρόπος υπάρχει για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Η άγρια απεργία και η οικειοποίηση των μέσων παραγωγής, η αυτοοργάνωση και η αυτοδιαχείριση στους χώρους εργασίας. Στοχεύοντας στην εξέγερση και την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΧΑΡΑΣΣΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ                                ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

24/02/2010 11:00 π.μ. ΜΟΥΣΕΙΟ                    ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Προβολή της ταινίας “Ο Σαν Μικέλε είχε εναν κόκκορα” στον χώρο πολύμορφης δράσης αναρχικών, Ζαΐμη 11.

Σκηνοθεσία αδελφών Taviani, σενάριο βασισμένο στο εργο «Το θείο και το ανθρώπινο» του Tolstoy.

Στα τέλη του περασμένου αιώνα, ομάδα αναρχικών καταλαμβάνει ένα ιταλικό χωριό και προσπαθεί να πείσει τους χωρικούς να κολλεκτιβοποιήσουν την παραγωγή. Αποτυγχάνουν όμως και συλλαμβάνονται. Ο Τζούλιο, ο αρχηγός τους, καταδικάζεται σε θάνατο. Την τελευταία στιγμή η ποινή του μετατρέπεται σε ισόβια. Κλείνεται σε απομόνωση για δέκα χρόνια με στέρηση οποιασδήποτε επαφής με τον έξω κόσμο. Για να επιβιώσει χωρίς να τρελαθεί, θέτει στον εαυτό του διάφορα φανταστικά καθήκοντα που τηρεί με πειθαρχία. Συνομιλεί με τον εαυτό του και περιμένει την πραγματοποίηση των επαναστατικών του οραμάτων. Κατά τη μεταφορά του σε άλλη φυλακή, μετά τα δέκα χρόνια, μιλά για πρώτη φορά με νεότερους πολιτικούς κρατουμένους. Η σύντομη συνομιλία τον πείθει για την ματαιότητα των πεποιθήσεών του. Κανείς δεν μιλά πλέον για αγροτική επανάσταση, αλλά για προλεταριακή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤOΥΣ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΗΣ FAU

Στις 11 Δεκεμβρίου 2009, γερμανικό δικαστήριο απαγόρευσε στην αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση FAU (Ελεύθερο Σωματείο Εργατών-Εργατριών) τη χρήση του όρου “συνδικάτο” ή “σωματείο βάσης”, απαγορεύοντας με τον τρόπο αυτό τη λειτουργία της. Το γερμανικό κράτος, φοβούμενο την εξάπλωση της αδιαμεσολάβητης σύγκρουσης μεταξύ εργαζόμενων και αφεντικών αποφάσισε να καταστείλει τη δράση των αναρχοσυνδικαλιστών. Στην προσπάθειά του αυτή βρέθηκαν “αρωγοί και συμπαραστάτες” σοσιαλδημοκρατικά και αριστερά κόμματα καθώς και ελεγχόμενο από αυτά συνδικάτο.

Τα γεγονότα ξεκίνησαν με την απόφαση των εργαζόμενων στον κινηματογράφο Babylon, στο Βερολίνο, να φτιάξουν ένα εργατικό σωματείο και να οργανωθούν στη FAU (Freie Arbeiterinnen – und Arbeiter – Union) του Βερολίνου στις αρχές του Ιανουρίου του 2009. Πρέπει να σημειωθεί το ότι ο κινηματογράφος χρηματοδοτείται από το δήμο, ο οποίος διοικείται από τους σοσιαλδημοκράτες και το αριστερό κόμμα Die Linke, καθώς επίσης και το ότι η διοίκηση του κινηματογράφου (Grossman και Hackel) είναι μέλη του Die Linke.

Οι εργαζόμενοι αρχίζουν να μιλούν για τους άθλιους μισθούς, τις εξίσου άθλιες εργασιακές συνθήκες αλλά και για τις επιθέσεις που δέχεται το εργατικό συμβούλιο από τα αφεντικά. Οι πρώτες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων ξεκινούν το Φεβρουάριο του 2009, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ της Berlinale, μετά την άρνηση των αφεντικών για αύξηση μισθών, λόγω του υπερβολικού φόρτου εργασίας κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Το Μάϊο, ένας εργαζόμενος, μέλος της FAU, απολύεται λόγω της συμμετοχής του σε αυτές. Ξεκινούν νέες κινητοποιήσεις για την επαναπρόσληψή του.

Μέσα από τις τακτικές συναντήσεις τους, το 90% των εργαζόμενων στον κινηματογράφο συνδιαμορφώνει μια λίστα απαιτήσεων. Αρχές Ιουνίου, με τη συμμετοχή και της FAU, προτείνεται η νέα σύμβαση εργασίας στη διεύθυνση του κινηματογράφου. Η τελευταία αρνείται να διαπραγματευτεί. Οι εργαζόμενοι και μέλη της FAU ξεκινούν καθημερινές παρεμβάσεις πληροφόρησης έξω από τον κινηματογράφο ενημερώνοντας για την κατάσταση που επικρατεί.

Σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζόμενων και συκοφάντησης των αναρχοσυνδικαλιστών, η διεύθυνση αναφέρει στους εργαζόμενους ότι η FAU παρακολουθείται στενά από Ομοσπονδιακό Γραφείο Προστασίας του Συντάγματος. Λίγο αργότερα προσπαθώντας να διασπάσει τους εργαζόμενους αποσπά πολλούς από αυτούς σε θυγατρική της εταιρία (θερινό σινεμά). Γρήγορα όμως ξεκινούν κι εκεί δράσεις .

Στα τέλη του Ιουνίου, η FAU κατηγορεί ευθέως την τοπική κυβέρνηση του Βερολίνου (σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί του Die Linke) για την κατάσταση που επικρατεί στον κινηματογράφο.

Καλεί σε μποϋκοτάρισμα του κινηματογράφου και οργανώνονται οι πρώτες δράσεις αλληλεγγύης. Τα κόμματα και η κυβέρνηση αρνούνται (αρχικά) να παρέμβουν στη διένεξη μεταξύ εργαζομένων και αφεντικών. Ασκούνται μηνύσεις σε μέλη της FAU για “παράνομη είσοδο” στο σινεμά και μοίρασμα φυλλαδίων. Η διεύθυνση καλείται ξανά για διαπραγματεύσεις και απειλείται με κλιμάκωση των κινητοποιήσεων.

Στα τέλη Αυγούστου, το αριστερό κόμμα Die Linke δηλώνει ξανά ότι δεν μπορεί να παρέμβει στις διαπραγματεύσεις μεταξύ αφεντικών και εργαζόμενων. Παρασκηνιακά όμως συνδιαλέγεται με τα αφεντικά του κινηματογράφου και προσπαθεί να αναλάβει το ρόλο του διαμεσολαβητή, χωρίς ωστόσο να έχει μιλήσει ούτε με τη FAU ούτε με τους εργαζόμενους.

Αρχές Σεπτεμβρίου, κι ενώ ξεκινούν οι συνομιλίες για τον τοπικό προϋπολογισμό, η πίεση έχει αυξηθεί. Σε μια προσπάθεια αποσιώπησης του γεγονότος, υπονόμευσης και καπελώματος του αγώνα των εργαζόμενων το μεγαλύτερο συνδικάτο της Γερμανίας Ver.Di (ελέγχεται από σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς) ανακοινώνει αιφνιδιαστικά την πρόθεση έναρξης διαπραγματεύσεων με τη διεύθυνση του κινηματογράφου (προς μεγάλη ανακούφιση της διεύθυνσης).

Στα μέσα Σεπτέμβρη το όλο θέμα έχει θαφτεί και τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί προβάλλουν την πρόταση του Ver.Di ως την καλύτερη λύση. Μέλη όμως του Ver.Di που εργάζονται στον κινηματογράφο δηλώνουν τη στήριξή τους στις απαιτήσεις της FAU-Βερολίνου. Δηλώνουν ομόφωνα ότι δεν επιθυμούν την μονοπώληση των διαπραγματεύσεων από το Ver.Di. Το αριστερό κόμμα Die Linke μοιράζει φυλλάδια στα οποία δηλώνει ότι δρα ως διαμεσολαβητής μεταξύ του Ver.Di και των αφεντικών, κάτι το οποίο αρνείται στη συνέχεια ο επικεφαλής διαπραγματευτής του Ver.Di, Köhn. Η άρνησή του φτάνει στο σημείο να κατηγορήσει δημόσια τη FAU ότι το μοίρασμα των φυλλαδίων ήταν δική της προβοκάτσια. Οι διαμαρτυρίες έξω από το σινεμά, το μποϋκοτάζ και οι δράσεις αλληλεγγύης συνεχίζονται.

Στις αρχές Οκτωβρίου επιστρατεύεται το νομικό σκέλος της κρατικής καταστολής. Δικαστική απόφαση απαγορεύει στη FAU να καλεί σε μποϋκοτάζ του σινεμά, έπειτα από προσφυγή της διεύθυνσης, η οποία στηρίζει ότι η FAU δεν έχει τη δυνατότητα και το δικαίωμα διαπραγμάτευσης συμβάσεων. Την επόμενη μέρα το Ver.Di ανακοινώνει την έναρξη των διαπραγματεύσεων με τη διεύθυνση. Ενώ οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται έξω από το σινεμά, τα ¾ των εργαζόμενων υπογράφουν ξανά μια λίστα των απαιτήσεών τους στηρίζοντας τη FAU και καλώντας τον Köhn να σεβαστεί την απόφασή τους και να μην διαπραγματευτεί μόνος του τη σύμβαση. Η στάση της Ver.Di απέναντι στη FAU γίνεται πλέον ολοφάνερα εχθρική.

Ο δεύτερος γύρος διαπραγματεύσεων μεταξύ Ver.Di και διεύθυνσης καθυστερεί σημαντικά. Τελικά, στις 10 Δεκεμβρίου δίνονται στους εργαζόμενους οι αυξήσεις και τα περισσότερα από αυτά που απαιτούσε η FAU. Την επόμενη μέρα, στις 11 Δεκεμβρίου, το δικαστήριο απαγορεύει στη FAU να χρησιμοποιεί τον όρο “συνδικάτο” ή “σωματείο βάσης” επί ποινή χρηματικού προστίμου 250.000 ευρώ ή εξάμηνης φυλάκισης. Μια τέτοια δικαστική απόφαση ισοδυναμεί με απαγόρευση λειτουργίας της.

Είναι φανερό το ότι, κατά τη στιγμή που εντείνεται και γενικεύεται παγκοσμίως η επίθεση των αφεντικών στα εργασιακά κεκτημένα, το κράτος, συνεπικουρούμενο από τα αριστερά του δεκανίκια, προσπαθεί να καταστείλει κάθε αυτοοργανωμένη δράση αντίστασης και διεκδίκησης. Οι κάθε λογής εργατοπατέρες σπεύδουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κράτος και τα αφεντικά, μέσω της διαμεσολάβησης και της διασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης/εκεχειρίας. Η κατασταλτική δράση των κρατικά ελεγχόμενων συνδικάτων και των αριστερών κομμάτων συμπληρώνεται από τη δικαστική εξουσία που δε δίστασε να κηρύξει εκτός νόμου μια αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση. Να ακυρώσει τον αγώνα συνδικαλιστών που προτάσσουν την αυτοοργάνωση των εργαζόμενων και την άμεση δράση ως τρόπο πάλης και στοχεύουν στην κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς, στην καταστροφή του καπιταλισμού και του κράτους.

Στην περίπτωση που η απόφαση του δικαστηρίου τελεσιδικήσει, θα πρόκειται για την πρώτη απαγόρευση συνδικάτου στη Γερμανία μετά την εποχή του ναζιστικού καθεστώτος, δημιουργώντας ένα πολύ άσχημο προηγούμενο που δεν αφορά μόνο τους αναρχοσυνδικαλιστές.

Μέχρι τώρα έχουν διοργανωθεί πορείες και άλλες δράσεις αλληλεγγύης στη Γερμανία (Βερολίνο), στην Ισπανία (Μαδρίτη, Σαραγόσα, Βίγο), στη Σουηδία (Στοκχόλμη), στη Γαλλία (Παρίσι), στην Πολωνία (Βαρσοβία, Γκντανσκ, Πόζναν) και θα ακολουθήσουν κι άλλες. Ως ημέρες αλληλεγγύης στη FAU έχουν οριστεί οι 29 και 30/01/2010.