Κείμενο που μοιράστηκε στην αντιεκλογική παρέμβαση του Σαββάτου 3/10/2009.
Παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις φιλότιμες προσπάθειες του καθεστώτος να εμφανίσει την κρίση του συστήματος ως περιστασιακή οικονομική κρίση και όχι ως εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού. Οι «πρόωρες» εκλογές, υπό την πίεση οικονομικών παραγόντων και άλλων κέντρων εξουσίας, έχουν ως στόχο την εκτόνωση της κοινωνικής οργής, την πρόληψη μιας νέας ευρύτερης εξέγερσης και το παραμύθιασμα όλων μας για τη βελτίωση των συνθηκών επιβίωσης μέσω μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης. Ιδεολογήματα του τύπου “καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο”, “πράσινη ανάπτυξη”, “συμμετοχική δημοκρατία” είναι η απάντηση των εξουσιαστών στην πολιτική, αξιακή, οικολογική και γενικότερα κοινωνική κρίση. Αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, ζητούν τη συγκατάθεσή μας για να την ξεπεράσουν και να επιστρέψουμε στην πρότερη «καλή» κατάσταση.
Οι αυτόκλητοι διαμεσολαβητές της δράσης και της ζωής μας, μας καλούν να εναποθέσουμε ξανά τη ζωή μας στα χέρα των ειδικών, των αυθεντιών, των επαγγελματιών της πολιτικής. Μας καλούν να παραδεχτούμε ότι είμαστε ανίκανοι να χειριστούμε μόνοι μας τα ζητήματα που μας αφορούν. Να παραδεχτούμε ότι τους έχουμε ανάγκη και θα καταστραφούμε δίχως τη «φωτισμένη» ηγεσία τους.
ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ
γιατί αρνούμαστε σε οποιονδήποτε να αποφασίζει και να δρα για εμάς, αντί για εμάς, για οποιοδήποτε ζήτημα. Κανείς δε μπορεί να εκφράσει τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τα προβλήματα των 10, 20, 30 χιλιάδων ανθρώπων που τον ψήφισαν ή να μιλήσει και να δράσει στο όνομα τους.
γιατί είμαστε αντίθετοι με το υπάρχον πολιτικό σύστημα και η ψήφος σε οποιοδήποτε κόμμα συνεπάγεται την αποδοχή του. Συνεπάγεται την αποδοχή του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Όποια ερμηνεία κι αν θελήσει κάποιος να της δώσει, τελικά σημαίνει αποδοχή των όρων του παιχνιδιού «αν θες να συμμετέχεις στην «πολιτική» θα πρέπει να το κάνεις με τους όρους που θέτει το κράτος». Η συμμετοχή στις εκλογές συμβάλλει στην εμπέδωση της συναίνεσης.
γιατί η πολιτική με όρους θεάματος δεν μας αφορά. Οι, καθόλα ασφαλείς (για το κράτος), προεκλογικές καμπάνιες, τα τηλεοπτικά σποτάκια, οι αερολογίες και ο εικονικός «πόλεμος» των «αντιπροσώπων του κοινωνικού συνόλου» θυμίζουν τρόπο επιλογής σαμπουάν (από τα 5-6 που υπάρχουν αγοράστε το δικό μας που ξεπλένεται καλύτερα). Πρόκειται για μια ακόμη διαδικασία «επιλογής» προϊόντος που ως στόχο έχει την δημιουργία ψευδαισθήσεων συναπόφασης.
γιατί δεν έχουμε αυταπάτες σχετικά με τον ρόλο του κράτους. Δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ ένας καλός, ουδέτερος (άχρωμος και άγευστος) μηχανισμός στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Δημιουργήθηκε ως εργαλείο επιβολής της εξουσίας των αφεντικών και οι εκλογές, που οργανώνει και επιβλέπει, επικυρώνουν το ρόλο του και το ισχυροποιούν.
ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ
γνωρίζουμε όμως ότι η αποχή δεν σημαίνει από μόνη της τίποτε. Η αποχή και η ταυτόχρονη συνειδητοποίηση της σημασίας της αυτοοργάνωσης και της αντίστασης, της αλληλεγγύης σε αγώνες και αγωνιστές, της δράσης χωρίς διαμεσολαβητές και αντιπρόσωπους είναι ένα βήμα προς την ατομική και κοινωνική ελευθερία.
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών για Ενιαίο Πολυμορφικό Κίνημα
Κείμενο που μοιράστηκε στην αντιεκλογική παρέμβαση του Σαββάτου 3/10/2009. Το κείμενο εκτυπώθηκε σε 2 σελίδες μπρος-πίσω, ώστε να καταδείξει την αντιδιαστολή.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ
«Όλα για πάρτη μου». Κοιτάς να περνάς καλά και στα παλιά σου τα παπούτσια, τι κάνουν οι άλλοι. Δε πα να πνίγονται. Δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ να πληρώσεις δάνεια και υποχρεώσεις, και το τελευταίο που σε νοιάζει είναι τι κάνουν οι άλλοι. Αρκεί να μη σ’ ενοχλούνε, γιατί …«η ελευθερία σου σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου». Αποχαυνώνεσαι στη τηλεόραση, και το μόνο που σκέφτεσαι και σ’ ευχαριστεί είναι τι θα ψωνίσεις στο τέλος του μήνα με τα λίγα που σου περίσσεψαν. Όλη σου η ζωή αυτός ο κύκλος. Ονειρεύεσαι τα πλούτη, τα λούσα, τα αυτοκίνητα, αν κέρδιζες λαχείο. Κοιτάς να γλείψεις, να ρουφιανέψεις, να φας τον άλλον, για λίγα φράγκα παραπάνω. Κι όλη σου η ζωή κυλάει έτσι… στο βωμό της κατανάλωσης. Αυτός είναι ο πολιτισμός σου. Το δίκιο του ισχυρότερου. Στη ζωή ο ένας τρώει τον άλλον! Αυτή είναι η κουλτούρα σου. Κι είσαι «ευτυχισμένος» μέσα στη μιζέρια σου. Έχεις γεμίσει τη ζωή σου με σκουπίδια. Καμαρώνεις που το σπίτι σου είναι γεμάτο από τόσα πράγματα, που δε βλέπεις τα παιδιά σου και τη γυναίκα σου και τρέχουνε στους ψυχιάτρους. Οι αποθήκες σου δε χωράνε πια, από τα πράγματα που αγόρασες για λίγα λεπτά καταναλωτικής αίγλης. Τώρα τα τρώει το σκοτάδι, όπως τα παιδάκια των μεταναστών που απαγόρεψες να παίξουν στη παιδική χαρά της γειτονιάς σου. Καυχιέσαι που είσαι έλληνας, και δε καταλαβαίνεις ότι ελλάδα είναι οι 10 οικογένειες. Τόνοι αίματος χύθηκαν, φυλακές στενάζουν, μυριάδες καταπιεσμένων ψυχών και πλυμένων εγκεφάλων, κι όλα για μια «ιδέα» που οι 10 οικογένειες σου επέβαλλαν.
Πιστεύεις σ’ ένα σύνταγμα που απαγορεύει ισότιμα σ’ έναν άστεγο και σ’ έναν πλούσιο να κοιμούνται κάτω από μια γέφυρα. Ψηφίζεις κόμματα για νόμους που διασφαλίζουν ισότιμα τη περιουσία του πάμπτωχου και του ζάπλουτου.
Θέλεις κράτος. Θέλεις να μη σαλεύει φύλλο. Σ’ ενοχλεί που μια χούφτα πιτσιρικάδες «αναστατώνουν το κέντρο της Αθήνας», και σου τα κάνουν λαμπόγιαλο. Σου κόβουν απ τα κέρδη σου. Έχεις βιτρίνα στην Ερμού, πουλάς στις εκπτώσεις με 400% κέρδος, κι έρχεται ο πιτσιρικάς και σου τα σπάει και διαμαρτύρεσαι: “Ε ρε ξύλο που τους χρειάζεται. Οικογένειες δεν έχουνε;”
«Να τους μαζέψει κι αυτούς και τους μετανάστες. Τι θέλουν κι έρχονται; Και τι με νοιάζει εμένα αν δεν έχουν να φάνε, να πάνε από εκεί πού ‘ρθαν κι ας πεθάνουνε στη πατρίδα τους». Όταν σου ξεσκατίζει τη τουαλέτα και σου καθαρίζει τα τζάμια μ’ ένα ξεροκόματο, τότε καλός είναι, έ; Όταν εισπράττεις το νοίκι από τη τρύπα που τους νοικιάζεις, τότε καλός είναι, ε; όταν του τρώς από τα ένσημα, τότε καλός είναι έ;
Φροντίζεις να τα έχεις καλά με τους βουλευτές και από τις δύο πάντες, γιατί που ξέρεις μπορεί να τους χρειασθείς καμιά φορά. Όλο και κανένα ρουσφετάκι θα χρειασθεί. Τη μια ο δεξιός θα σου βγάλει την άδεια για τη μαιζονέτα στο δάσος, την άλλη ο προοδευτικός, θα σου τακτοποιήσει τη κόρη, ή το βίσμα για το γιό να τη βγάλει στο στρατό πασάς. Λίγο λαδάκι και καθάρισες.
Και τώρα νιώθεις ελεύθερος που τους ψηφίζεις χωρίς να καταλαβαίνεις ότι, η δουλειά τους είναι να συντηρούν τη τάξη των πλουσίων. Άλλοτε με το στανιό, κι άλλοτε, όταν σκουραίνουν τα πράματα, με το καλό, το προοδευτικό. Όπως και να έχει το χρήμα κυβερνάει.
Αν έτσι νιώθουμε ευτυχισμένοι,…αυτή είναι η ζωή που μας αξίζει…
ΠΑΨΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟ! ΞΥΠΝΑ!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΚΙ ΑΣ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΜΑΣ
Κρίνω τη ζωή μου.
Χρησιμοποιώ τη συνείδησή μου, ώστε να βελτιώνομαι σαν άνθρωπος, ώστε να φτάσω να καταλαβαίνω ότι η ευτυχία μου εξαρτάται από την ευτυχία του συνόλου που με περιβάλλει. Μοχθώ για την ευτυχία των άλλων, ώστε να είμαι ελεύθερος κι ευτυχισμένος.
Σκέφτομαι τον συνάνθρωπό μου. Μοιράζομαι τα αγαθά που μου χάρισε η φύση, και βρίσκω τρόπους με τους συνανθρώπους μου, να μοιραζόμαστε τα μέσα παραγωγής, ώστε να πολλαπλασιάζουμε τα αγαθά, και ισότιμα να τα απολαμβάνουμε, σεβόμενοι τη φύση.
Επικοινωνώ τα προβλήματά μου, και στο βαθμό που αυτά εξαρτώνται από άλλους συναποφασίζω μαζί τους ισότιμα, όπως και οι άλλοι κάνουν με εμένα.
Στη γειτονιά, μαζευόμαστε όλοι μαζί σε γενικές συνελεύσεις, και με σεβασμό στο κάθε ομιλητή, παρακολουθούμε το σκεπτικό του όταν εκθέτει τις απόψεις του, και προσπαθούμε να κατανοήσουμε το πρόβλημά του. Όλοι μαζί σαν ομάδα ψάχνουμε να βρούμε λύσεις στο πρόβλημά του, γιατί είναι και δικό μας πρόβλημα. Σε μερικές περιπτώσεις, και όταν υπάρχουν διαφορές, συνδιαμορφώνουμε όλοι μαζί, λύσεις που εξυπηρετούν και τα δύο μέρη. Συμμετέχω ενεργά σε μια τοπική συλλογικότητα. Όπως η δικιά μου, έτσι κι όλος ο κόσμος που βρίσκεται πάνω στη γη συμμετέχει σε ανάλογες συλλογικότητες -κοινότητες. Υπάρχουν εκατομμύρια κοινότητες σε όλη τη γη. Τίποτα δε μας χωρίζει, και είμαστε όλοι αδελφωμένοι, για τη ζωή.
Το ίδιο συμβαίνει και στη δουλειά. Αν κι εκεί τα θέματα είναι πιο πολύ πρακτικά κι αφορούν τις ανάγκες ολόκληρης της παραέξω κοινωνίας. Δηλαδή, τι ανάγκες έχουν από τα παραγόμενα αγαθά μας οι κοινότητες και οι άνθρωποι. Οι εργατικές συλλογικότητες, ανταλλάσουμε τα αγαθά που παράγουμε ισότιμα, και χωρίς να κερδίζει κανένας τίποτε παραπάνω από το να καλύπτει τις ανάγκες του.
Προκειμένου όλο το έργο να γίνει πιο εύκολα πραγματοποιήσιμο, εκτός από ένα έξυπνο σύστημα επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών, όλες οι συλλογικότητες, εργατικές ή κοινοτικές, εκλέγουμε εκπροσώπους σε πολύ συχνά χρονικά διαστήματα, που τους δίνουμε την εντολή να εκτελούν το έργο για το οποίο αποφασίσαμε. Οι εκπρόσωποί μας είναι ανακυκλούμενοι και άμεσα ανακλητοί, στη περίπτωση που δε κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ελέγχονται ανά μήνα, και σε μερικές περιπτώσεις κι εφ’ όσον το θέλουν κι οι ίδιοι, εάν είναι επιτυχημένοι, τους ανανεώνουμε τη θητεία τους. Συνήθως όμως τους αλλάζουμε για να μαθαίνει και κανένας άλλος τη δουλειά.
Υπάρχουν όμως και αποφάσεις που πρέπει να λαμβάνονται σε υπερτοπικό επίπεδο. Οι εκλεγμένοι –άμεσα ανακλητοί εκπρόσωποί μας, αναλαμβάνουν το έργο να προτείνουν κατόπιν οδηγίας μας συγκεκριμένους ανθρώπους για συντονιστικές επιτροπές που θα επικοινωνούν μεταξύ τους, για την ολοκλήρωση εργασιών που αφορούν υπερτοπικές δραστηριότητες κι ανάγκες. Όλ’ αυτά, και μαζί με το σύστημα επικοινωνιών μας, μας βοηθούν να ακούμε την ανάγκη του κάθε ανθρώπου στη τελευταία γωνιά της γης, και να τον αισθανόμαστε σα τον αδελφό μας. Τίποτα δε μας χωρίζει. Όλοι είναι αδέλφια μας. Τίποτα δε μας ανήκει, η γη και ο πλούτος της ανήκουν σε όλους μας. Ζούμε ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι.
Αυτή είναι η «δημοκρατία» μας, και τη λένε ΑΝΑΡΧΙΑ.
ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ.
ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΖΩ
Σύντροφοι από την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών για Ενιαίο Πολυμορφικό Κίνημα