Κάλεσμα για τη δημιουργία ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών, με την προοπτική ενός ενωτικού κινήματος για τη συλλογική αναρχική δράση και την κοινωνική επανάσταση.

Αυτή η συνέλευση προέκυψε από μια πρωτοβουλία αναρχικών ατόμων που ένιωσαν την ανάγκη να αντιμετωπίσουν μια πολύ άσχημη, αν όχι θλιβερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει σήμερα το αναρχικό κίνημα. Αναφερόμαστε φυσικά στη διάσπασή του, κυρίως από την πλευρά της δράσης. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια οι κοινές δράσεις είναι τόσο λίγες, ώστε να θεωρούνται πλέον σημείο αναφοράς για το αναρχικό κίνημα.
Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί και να γίνει απολύτως σαφές από την αρχή, ότι σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας δεν είναι η σύσταση μιας ακόμα συλλογικότητας-ομάδας, αλλά η δημιουργία, καταρχήν, μιας ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών, και μέσα από συζητήσεις και προβληματισμούς, σε ένα επόμενο επίπεδο, η προοπτική της δημιουργίας ενός ενιαίου σχήματος για τη συλλογική αναρχική δράση.
Οδηγός μας σε αυτό το εγχείρημα είναι η πεποίθησή μας ότι αυτή η ανάγκη για ενιαία και συλλογική δράση είναι κοινός τόπος στους περισσότερους/ες συντρόφους και συντρόφισσες, αλλά και σε πολλούς προβληματισμένους ανθρώπους εκτός αναρχικού χώρου, που βιώνουν τη φρικτή καθημερινότητα, έχουν αηδιάσει από τις κάθε λογής κομματικές σκοπιμότητες, και έχουν αρχίσει πλέον να συνειδητοποιούν το ρόλο του κράτους, των αφεντικών και της κάθε εξουσίας.
Θέλουμε να κατεβαίνουμε στο δρόμο όλοι μαζί σαν αναρχικοί και σαν άνθρωποι που διεκδικούν την ίδια τους τη ζωή. Ενάντια στον κατακερματισμό του αναρχικού κινήματος που θα μπορούσε να θυμίζει αριστερίστικες φράξιες και σέχτες, διασπώντας τους συντρόφους που ήδη βρίσκονται στο χώρο, ενώ απομακρύνει πολλούς ανθρώπους που έχουν τη διάθεση να προσεγγίσουν και να συμμετάσχουν στην αναρχική δράση.
Στα γεγονότα του Δεκέμβρη είδαμε πολλούς “νέους εξεγερμένους” με θετική διάθεση στις διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων και την ανάγκη τους για συμμετοχή σε όλες τις αποφάσεις των καταλήψεων, παρόλο που πολλές συζητήσεις οδηγούνταν σε αδιέξοδο μετά από προσωπικές αντιπαραθέσεις συντρόφων για δευτερεύοντα ζητήματα. Μπορούμε και θέλουμε να ξεκινήσουμε από αυτά που μας ενώνουν και όχι από αυτά που μας χωρίζουν. Φυσικά και δεν τρέφουμε αυταπάτες, ούτε έχουμε καμία ψευδαίσθηση, ότι με τη δημιουργία μιας ενιαίας οργάνωσης θα λύσουμε αυτόματα τις διαφορές μας και θα υπάρξει η απόλυτη σύμπνοια απόψεων σε όλα τα θέματα. Ειδικά το τελευταίο, εκτός από αδύνατο είναι και ανεπιθύμητο. Αντίθετα, η διαφορετικότητα και η ατομικότητα, βασικά χαρακτηριστικά της αναρχίας, που πάντα είχαν το δικό τους ρόλο στους κοινωνικούς αγώνες, μπορούν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για ακόμα πιο δυναμικές δράσεις.
Το πρώτο που θέλουμε να ανατρέψουμε είναι ο ίδιος, ο δικός μας πεσιμισμός. Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί αναρχικοί να θεωρούν την επανάσταση ουτοπία. Αυτή η συνέλευση έχει σαν στόχο, πέρα από την ύπαρξη ενός ενιαίου σχήματος, μια ευρύτερη ένωση αναρχικών με απώτερο σκοπό την κοινωνική επανάσταση. Ίσως κάποιοι προβληματιστούν με αυτό το εγχείρημα και πιθανόν να γεννηθούν πολλά ερωτηματικά. Το πρώτο που θα πρέπει να αναρωτηθούμε όμως όλοι μας είναι: Ποιος είναι τελικά ο σκοπός των αναρχικών αν όχι η επανάσταση;
Δε θέλουμε να συντηρούμε απλώς μια κατάσταση και να δηλώνουμε κι εμείς παρόντες στα πλαίσια μιας νομιμότητας που θέτει η αστική δημοκρατία των αφεντικών. Σκοπός μας είναι, μέσω της ουσιαστικής διάδοσης των ιδεών μας να θέσουμε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ευρύτερου κοινωνικού κινήματος που θα έχει τη διάθεση να περάσει από την παθητική διαμαρτυρία στην έμπρακτη και ουσιαστική αντίσταση.
Θέλουμε να ανατρέψουμε την τηλεοπτική εικόνα των αναρχικών που σκόπιμα βέβαια έχει επιβάλλει το κράτος και να πείσουμε την κοινωνία ότι είμαστε κι εμείς ένα κομμάτι της που αντιστέκεται έμπρακτα και δυναμικά στις διαθέσεις της εξουσίας. Θέλουμε τέλος να πάρουμε μαζί μας την κοινωνία, όχι με όρους κομματικούς ή ψηφοθηρικούς, αλλά με όρους ζωής και επανάστασης.
Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που έχει όλη τη διάθεση να συγκρουστεί με την εξουσία και αυτό γίνεται κατανοητό μέρα με τη ημέρα όλο και περισσότερο. Το έδειξε έμπρακτα η εξέγερση του Δεκέμβρη όπου είδαμε με έκπληξη, την απάθεια να μεταβάλλεται απρόσμενα σε ανεξέλεγκτη οργή. Και ενώ μέσα στον ευρύτερο αγώνα εισέρχονται συνέχεια περισσότεροι εκ των πραγμάτων, καθώς η καταπίεση από εκείνους που εκπροσωπούν το συσσωρευμένο κεφάλαιο ασκείται ολοένα και σε μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, φαίνεται να απουσιάζουν οι συνεκτικοί δεσμοί μεταξύ των καταπιεζόμενων, που θα μπορούσαν να τους οδηγήσουν σε ένα είδος κοινού αγώνα. Αντ’ αυτού οι αγώνες παρουσιάζονται αποσπασματικοί, περιστασιακοί και με περιορισμένο κάθε φορά εύρος απεύθυνσης. Ένας χείμαρρος από αγωνιστικότητες που μοιάζουν η κάθε μια να διεκδικεί για τον εαυτό της τον τίτλο της πιο έγκυρης, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό, περισσότερο μειώνεται η αξία κάθε αγώνα ξεχωριστά, άρα και όλων μαζί.